Halve kerst deel II

Eerste kerstdag.

Snoetje had dus niet meer geslapen, vanaf 2.30 uur ´s nachts... Alleen maar onrust in haar kopje en lijfje...
Van 10 tot 11 uur nog samen een tukkie gedaan en dat was het voor de rest van de dag..

Deze kerstdag zouden we bij de moeder van Michel zijn. We hadden lootjes getrokken en onder de boom lag een berg pakjes. Na het uitpakken daarvan was het de bedoeling om lekker te gaan gourmetten, met z´n tienen.

Maar vroeg in de middag begonnen we te twijfelen. We waren nog thuis.
Fleur was aardig opgeknapt, zat nog wel tegen een aanval aan en was zo ontzettend moe.
Vind je het gek? Ik niet...
Zou snoetje het gaan redden, tot en met het eten?
Wat als ze nu weer een aanval krijgt, gaat dan één van ons?
En wat ze je daar een aanval krijgt, net als vorig jaar?

Alle gedachten raasden door mijn hoofd. Vorig jaar zijn we tijdens het eten weg gegaan. Fleur kreeg toen een flinke aanval en dan is ze thuis beter af. Zielig voor de moeder van Mich, dit jaar wilden we zorgen dat we allemaal aan tafel zitten.

Ondertussen belde mijn moeder. Ze bood aan om op Fleurtje te passen, als het nodig was. Ze mocht daar dan een nachtje slapen.
En weer die twijfel... Zullen we dit aanbod aanpakken?
Wat is het beste voor Fleur?
In de drukte bij de familie? Lekker in het grote bed, bij oma?
Als ze mee gaat, hoe is ze er dan morgen aan toe? Hoe voelt het voor haar? Arghhhhhhh....

We besloten met z'n drietjes naar andere oma te gaan. In ieder geval de cadeautjes uitpakken, die met zorg uitgezocht en gekocht waren.
Daarna zou ik Fleurtje naar mijn ouders brengen. Terwijl ik dit typ, biggelen de tranen weer over mijn wangen. Het voelde zoooo niet goed. Maar we hadden het gevoel in de spagaat te zitten.
Het welzijn van Fleur aan de ene kant, de moeder van Mich (die alleen is) aan de andere kant.
Je gevoel en je hart zeggen andere dingen... Fleur hoort erbij, maar haar situatie laat dat niet altijd toe.
Dat doet zo'n pijn... Alsof ze niet mee MAG doen... Zo van, "jij bent gehandicapt en kan dit niet aan en daarom zetten we je nu maar even opzij."
Zo voelt het, maar zo is het niet...we denken alleen maar in het belang van Fleur. Altijd.
En het rotte is dat je voor haar moet denken, ze kan het ons niet vertellen.
Wij moeten haar beschermen en proberen te zorgen, dat ze de volgende dag niet helemaal van de kaart is.
Omdat dit voor haar zo verschrikkelijk is...Pfff, dat valt niet mee..

Maar goed, Fleurtje heeft genoten van de cadeautjes uitpakken en lekker zitten sjansen met oom Manfred. Wilde ook zelf bij hem op schoot zitten, zo lief!
Ze hield zich goed en iedereen was verbaasd dat ze er nog zo uitzag, na die korte nacht.

Iets na vijven heb ik haar naar mijn ouders gebracht. Die stonden al op haar te wachten.
Kaarsjes gezellig aan, slofjes stonden klaar en de soep in de pan. Ze was meer dan welkom. (en weer stromen de tranen..het doet zo'n pijn, hier aan terug te denken)
Snoetje kroop met een heerlijk glimlach op de bank, en je weet half niet hoe gelukkig ze me toen maakte. Het was de juiste beslissing... en dankzij mijn geweldige vader en moeder...
Na een uitgebreide knuffel en een "Ik hou van jou, tot de sterren en weer terug" stapte ik weer in mijn auto.

Tien minuutjes de tijd om mijn tranen te laten gaan... terug naar de gourmet...
Het deed zo zeer, ik hou zoveel van mijn meisje.