Hoe het gaat...

We zijn nu een ruime week verder...

Het was een zware week voor Mich en mij.
De eerste 4 dagen dat Bobbi weg was, ging het minder met Fleur. Ze had weer aanvallen en we waren druk met de verzorging en de zorgen om haar. De aanvalletjes begonnen voor Bobbi weg ging, anders zou je nog gaan denken dat het verband met elkaar houdt....
Die eerste dagen hadden we dus geen tijd om na te denken en verdrietig te zijn, om ons hondje.
Toen Fleurtje opknapte begon het gemis. Het gekeutel achter je aan, de wandelingetjes buiten, het knuffelen... ja toen viel het kwartje pas echt en werden we verdrietig...
Wat is het stil en leeg in huis :-(

Maar de rust is fijn genoeg terug.
Fleurtje ligt weer ontspannen op de bank, zelfs met haar handjes achter haar hoofd gevouwen. (al is ons meisje niet helemaal fit op het moment, maar daar in een volgende blog meer over)
Het lijkt haar in ieder geval goed te doen, dat ze niet meer zo alert hoeft te zijn...
Je moet je voorstellen dat je bang bent voor een hond. Dat je niet kan praten, niet kan opstaan en weg kan rennen, niet je armen kan strekken om hem eventueel tegen te houden. Dat is toch te erg? Dat geeft toch stress?
Ook al lag Bobbi vaak aan de lijn, ik kan me voorstellen dat het idee alleen al onrust veroorzaakt..
Dus weten we dat het goed is zo... hoe moeilijk ook..

De fokker had al snel mensen die Bobbi wilden hebben. Maar het gezin was niet helemaal geschikt.
Toen kwamen er andere mensen kijken en dat bleek een hele goede match, super fijn! Al was het voor ons even flink slikken dat het nu echt niet meer ons hondje zou zijn.. zo definitief.
Dus is onze lieve Bobbi afgelopen zondag verhuist naar een nieuw gezin. Een gezin wat we niet kennen, ook niet via- via. Maar wat schetst onze verbazing?

Bobbi is gaan wonen in Vreeswijk, het dorp waar ik ben opgegroeid en tot mijn 24e heb gewoond.
Het dorp waar ik nog regelmatig even doorheen rij omdat het altijd zo lekker vertrouwd voelt.
In Vreeswijk is nieuwbouw neergezet, jaren geleden. Omdat de naam van de nieuwe eigenaren me niet bekend voorkwam, ging ik er vanuit dat Bobbi misschien in de nieuwbouw terecht zou komen.
Dat blijkt niet zo te zijn.... het kan nog gekker.... hij woont aan het begin van de straat waar mijn ouderlijk huis staat...
Dit krijg je toch niet verzonnen? Dit is wel heel toevallig... Vanuit het hele land komen ze naar Zaandam voor een labradoodle en waar gaat Bobbi heen...?!

Wat mij betreft klopt het en is de cirkel rond. Ik ben er weg maar mijn hart ligt daar nog steeds en ons hondje mag er dus wonen.
In het gezellige Vreeswijk!

Heel veel geluk, Bobbi. Je krijgt het er vast heerlijk!

Geen maatje.....

Zaterdag 4 juli schreef ik nog enthousiast een blogje over het vriendje van Fleur.
Het was gezellig met Bobbi, hij werd goedgekeurd en snoetje moest hardop om hem lachen, toen hij door de tuin rende.

Dinsdag 18 augustus schreef ik weer een blog. Maar daarin was onder andere te lezen dat Fleur het allemaal wel heel spannend vond met Bobbi... als hij te dichtbij kwam..

En vandaag, 21 september schrijf ik weer een blogje. Een hele verdrietige...

We dachten er zo goed aan te doen. Zijn over 106 nachten ijs gegaan. We wilden zo graag een maatje voor Fleur.. Ze heeft hem zelf mogen "uitzoeken" en het leek een schot in de roos.
Maar de spanning werd te groot voor ons snoetje.
Elf weken heeft Bobbi bij ons mogen wonen en de spanning heeft zich opgebouwd. Die lach van 4 juli hebben we nooit meer mogen zien.

We hebben het voorzichtig aangepakt.
Snoetje ging eerst kijken als Bobbi en papa buiten met de bal aan het spelen waren.
Later lag Bobbi aangelijnd op afstand van Fleur. Gingen we samen het hondje uitlaten. En gingen we stapje voor stapje verder.
Hij mocht even snuffelen aan haar voetjes. Samen even aaien. Een snoepje op de voetenplank van de rolstoel. Aangelijnd in de buurt liggen.
Maar Fleur werd alleen maar onrustiger. Kreeg spanning in haar lijf zodra Bobbi uit de bench was. Schrok enorm als hij even moest gapen of wanneer hij even ging verliggen. Ging soms helemaal overstuur.
Op de dagen dat Fleurtje goed in haar velletje zat ging het redelijk, maar zodra dat rottige Rett om de hoek kwam en de onrust sowieso toenam, was de paniek regelmatig in haar oogjes te zien.

We hebben oplossingen bedacht om dit schattige hondje toch hier te kunnen houden. Maar we zouden zowel Fleur als Bobbi ermee tekort doen. Het onverwachte van het hondje kan ons grietje niet aan. Van een pup niet maar ook van een oudere hond niet...
En doordat Rett haar al zo vaak dwars zit vinden wij het belangrijk dat zij zich happy, ontspannen en veilig voelt, in huis. Fleurtje haar welzijn gaat boven alles... daar zijn we het gelukkig over eens.
En zo moesten wij de meest moeilijke beslissing van afgelopen tijd nemen.... ons hondje Bobbi zou terug gaan naar de fokker en zij zoeken een goed, liefdevol nieuw thuis voor hem.

Aan Bobbi heeft het niet gelegen. Die wilde graag contact met Fleur en reageerde ook regelmatig op haar.
De eerste weken waren erg druk. We moesten in een ritme komen, met Bobbi en ook met Fleur erbij, als ze thuis was.
Het opvoeden van een pup is zeker geen appeltje- eitje. Maar toch hebben Michel en ik het gevoel het juist aangepakt te hebben.
We hebben privéles gehad van een hondentrainster en zijn ook op de reguliere puppycursus gegaan. Nou ja okee, de eerste weken hadden we misschien wat minder lief moeten zijn, of strenger, of consequenter of....
De eerste weken waren echt pittig. Bijten en druk zijn waren heel normaal voor Bobbi, als hij uit de bench kwam. Ik heb heel wat keren met de fokker aan de telefoon gezeten...
Maar Bobbi is een pracht hondje wat vooral de laatste 2 weken liet zien dat hij voor een pup heel rustig en relaxt was. Hij luisterde goed en liep mooi mee naast de rolstoel.
Hij groeide zo goed en werd nog mooier..

Het is zo verdrietig, zo jammer, dat het zo moest lopen. Hij was zo welkom hier!
De aandacht hier in huis ging eens niet alleen naar snoetje uit. Zowel Michel als ik genoten van de wandelingetjes met Bobbi, de socialisatie, het gekeutel achter je aan.
Bobbi wilde zo graag opdrachtjes voor je doen en van zijn lekkere wiebelkontje werden we alleen maar blij.

Maar afgelopen zaterdag hebben we hem dan toch terug gebracht naar Zaandam.
Met pijn in ons hart.
Het was erg pittig, ondanks de fijne reactie van de fokker en er zijn heel wat traantjes weggepinkt... Nooit zal ik vergeten dat Michel daar met Bobbi op de arm stond. Onze lieve Bobski..

Het is zo leeg in huis... geen maatje met een staartje meer...

Scoliose

Vorige week had ons grietje een afspraak in Veldhoven, bij de orthopedisch chirurg. Oma ging gezellig met ons mee want papa moest weer heel hard werken..
Het was lekker rustig op de weg en we waren vroeg. Dus eerst lekker een cappucino gedaan met een Brabants worstenbroodje. Daarom wil oma zo graag mee, nu ben ik er achter ;-)

We melden ons op Radiologie, daar zou eerst een foto gemaakt worden.
We waren snel aan de beurt en Fleur zat keurig op het krukje voor de foto. De dames waren ook dit keer erg lief en de foto was zo gemaakt. Op naar de orthopedisch chirurg.

Een half jaar geleden was de kromming in de wervelkolom van Fleur best wat toegenomen. We waren dan ook gespannen of dit nu weer het geval was.
De arts kwam ons al snel halen en bij binnenkomst stond de foto al op zijn computerscherm. Krom.... maar niet dramatisch toegenomen. Juist niet, een heel klein beetje maar. Wat waren we opgelucht!

Hij vond Fleur mooi in haar rolstoel zitten (al gaf hij wel nog een verbeterpunt aan...) en het strookte eigenlijk helemaal niet met wat hij op de foto zag.
Maar helaas liegen de foto's niet en is de scoliose echt aanwezig.
Voor de kenners, Fleur zit nu op 30 graden en dit is afgerond naar boven... Bij 45 graden zou er geopereerd moeten worden.

We hebben er best even over zitten kletsen. Dat we hopen dat de grootste groei bij ons snoetje voorbij is. Dat wanneer ze nog maar even langzaam doorgroeit, de scoliose misschien ook binnen de perken blijft. Als ze uitgegroeid is, stopt ook de vergroeiing van haar wervelkolom..
We hopen dus dat een operatie, in de toekomst misschien heel niet nodig is... Dat zou even fijn nieuws zijn!

Oefenen, fysio, paardrijden en zwemmen... dat is het belangrijkste advies... net als afgelopen jaren dus...
En over een half jaar weer terug, voor een foto en een worstenbroodje....