Plaatsing PEG-sonde

Vrijdag de 13e...

Na een iets onrustige nacht wordt ons meisje vrolijk en heel rustig wakker. Heerlijk!
Michel is er al om 7.00 uur, Fleur wordt vandaag als eerste geopereerd, om 8.00 uur.
We wassen haar en doen nog een schone luier om. De verpleegkundige komt om half 8 met het operatieschortje, wat Fleur zich geduldig laat aantrekken. Even de haren in de vlecht, vinden ze fijn op de O.K en dan is onze meid startklaar.

De lieve pedagogische medewerkster begeleidt ons naar de O.K.
Michel draagt Fleur er naar toe, kan hij nog even lekker knuffen met haar...
We spreken daar de chirurg nog even..
"Heeft U lekker geslapen vannacht, dokter?"
"Ja hoor, prima geslapen".
Zegt ie vast altijd. Haha.

We kunnen gelijk doorlopen naar de O.K.  Michel neemt afscheid en ik ga met Fleurtje mee naar binnen. Daar zet ik haar op de operatietafel. Ze is nog steeds heel rustig, onze meid. We spreken af dat ik samen met iemand haar handjes vasthoudt terwijl de anesthesist haar het kapje opzet. Ik moest tegen haar praten om haar gerust te stellen. Iedereen hield op dat moment z'n mond, zodat Fleur alleen mijn stem hoorde. Dit was zo fijn, ik kletste maar wat in de rondte en Fleur bleef heel kalm. Toen het slaapmiddel door het kapje kwam, probeerde ze haar hoofdje wel weg te draaien maar raakte niet in paniek. Heel prettig om haar zo relaxed onder narcose te zien gaan. Na een dikke kus moest ik haar dan toch achterlaten, wel met een brok in m'n keel.
"Zorg goed voor ons meisje, he?"
"Ja hoor, maak je maar niet druk, we letten goed op haar." Zeggen ze vast ook altijd...
Buiten kwam alle spanning eruit en moest deze, op het oog, stoere dame toch even huilen.

Kwart over 9 was Fleur weer op de uitslaapkamer. Toen ik daar kwam lag ze nog heerlijk te slapen.
"Huh, krijgt ze zuurstof?"
"Ja, dat is standaard na een narcose."
"Maar in Fleur d'r geval niet gunstig, vanwege haar ademhalingsproblemen, is bekend hoor."
"O, dan zet ik 'm maar uit..."
Grrr..
De operatie was perfect verlopen en onze prinses werd na 3 kwartier heerlijk wakker.
Rustig en lief, lag ze daar. Na een kwartiertje kwam Michel met een verpleegkundige en mocht ze mee naar haar kamertje.
Een ventieltje rijker...

En toen, toen ging het alleen maar beter. Tot het begin van de middag was ons meisje nog wat tam, maar slapen wilde ze niet. Ze vond het maar wat gezellig met papa en mama zo dichtbij en later ook opa en oma. Zelfs Angelique kwam nog even op ziekenbezoek, erg lief!
Af en toe was er iets onrust, maar gelukkig verdween dit weer snel. We hadden niet het idee dat ze pijn had.
Fleur lag vooral als een prinses op de erwt in bed, lief en geduldig en luisterde naar wat iedereen te zeggen had. Vooral de "onzinverhalen" van opa spraken haar aan. Ze moest daar erg om lachen en daar was onze oude Fleurtje weer even te zien...
Het kostte haar wel veel energie en Fleur was natuurlijk snel moe en lag wat bleekjes in bed. Maar ze lag daar tevreden en oh, wat waren we trots op onze dappere dodo. Ze had zich zo goed overal doorheen geslagen.
's Avonds viel ze snel in slaap, wat een schatje...

Ook hebben we vandaag in het WKZ nog kennis gemaakt met Stan en z'n mama. Stan is een hele stoere vent van bijna 5 jaar en heeft ook het Rett syndroom. Huh, een jongetje? Jaa, een jongetje, heel zeldzaam..
Vooraf hadden we al contact gehad en we wisten dat onze moppies allebei vrijdag op afdeling Kikker lagen. Heel toevallig! Het was voor mij erg bijzonder om kennis te maken met deze mooie Stanneman en zijn gezellige mamsie. We hebben vrijdagavond flink bijgekletst, heel waardevol! De kids op bed en de mama's aan de koffie...en frisdrank.

Later dan gepland, zocht ik om 22.30 m'n stretcher op. Als een blok ben ik slaap gevallen, morgenavond gaat Fleurtje voor het eerst aan de voedingpomp.