De opnamedag in het WKZ

Donderdag 12 maart:

Kwart voor negen 's morgens. Fleurtje en ik worden opgehaald door mijn moeder. Zij gaat met ons mee naar het WKZ in Utrecht. Michel moet hard werken vandaag, later in de middag en morgen met de operatie is hij er bij.

Fleur zit gezellig achterin de auto. We zingen wat en Fleur heeft het prima naar haar zin.
Maar goed dat ze niet beseft wat er allemaal gaat gebeuren.

Eenmaal in het ziekenhuis slaat de stemming snel om. Bij het opnameburo staat een koffieautomaat en ja hoor, bij het horen van dit geluid raakt Fleur overstuur. Met de paniek in haar lijfje komen we bij de afdeling aan. En het komt die dag niet meer goed. Een heel leger mensen komt aan Fleur haar bedje voorbij. Artsen, verpleegkundigen, co-assistenten, een stomaverpleegkundige, een voedingsassistente en een pedagogisch medewerkster. En die arme Fleur schiet steeds meer in de stress. Er wordt weinig rekening gehouden met haar enorme angst voor geluiden.
"Ja mevrouw, ze zal de komende dagen wel vaker last krijgen van dingen die piepen en lawaai maken...".
Je zou ze toch over het bed trekken, die lui daar! Ik snap ook wel dat niet alles te voorkomen is, maar een beetje rekening met ons meisje houden, kan toch wel? NEE, DUS!
En zo is het een komen en gaan van witte jassen met piepers, die afgaan, en zich dan nog eens even lekker over Fleur buigen. Fleur weer over de rooie...
Alleen de pedagogisch medewerkster is een schat en ziet zelf in dat dit niet goed is voor Fleur. Ze regelt voor iedere dag een uur snoezelen, om even tot rust te komen. ( Bedankt voor de tip, Yvonne) 

Goed, Fleur krijgt om 13.30 uur de meetsonde via haar neus ingebracht. Deze meet dan de eventuele terugstroming van maagzuur in de slokdarm.
Stijf van de stress komt ons meisje bij de afdeling Radiologie. Haar handjes zijn kletsnat van het zweet. De angst staat in haar oogjes.
Goeie omgeving in deze situatie...maar niet heus! Schemerig en het lawaai van de röntgen-apparatuur.
Iemand probeert de meetsonde in, een inmiddels compleet overstuurde Fleur, haar neusgat te stoppen.
Ons meisje heeft het zwaar, ze hebben er moeite mee 'm op de juiste plek te krijgen. Als ze denken dat ie goed zit wordt er een foto gemaakt.
"Oh sorry mevrouw, hij zit bij haar long ipv in de slokdarm".
G..verd...., nog een keer opnieuw deze ellende. Fleurtje kun je inmiddels opvegen, wanhopig kijk ik naar mijn mams die achter het glas moet wachten..
De tweede poging gaat redelijk en uiteindelijk zit ie goed. Nou, vastplakken die hap en dan snel terug naar ons kamertje. En dan willen we even geen witte jas meer zien!

We hebben de pech dat Fleur een beetje neusverkouden is en steeds over haar neusje wrijft. Daardoor laat de pleister los, die de sonde op z'n plek houdt en trekt ze 'm tot 3x toe, er zowat uit. Tot ze slaapt houden we haar angstvallig in de gaten en pakken snel haar handjes als ze weer wil wrijven. Wat een dag, zeg!
Gelukkig komt er aan het eind van de middag weer een lach op Fleurtje's snoet.
Ze valt 's avonds redelijk rustig in slaap...morgen is de dag van de operatie.