Wakker

Lieve snoet,

Gisteravond hoorden we je door de babyfoon. Het is 21.30 uur.
Het beeldscherm liet zien dat jij wakker lag, je armen hoog in de lucht, je handjes krachtig aan het wringen. Dat is geen goed teken. Boven gekomen bleek dat je niet ging slapen.
Papa heeft jou naar het grote bed getild.
Je lag daar zo oncomfortabel. Je had een grote frons bij je wenkbrauwen, leek pijn te hebben en je ademhaling was vreemd. Oppervlakkig en snel, beetje puffend. We hebben het eerder gezien. Je lijkt benauwd.
Het doet zo’n pijn je daar te zien liggen.
Papa haalt paracetamol en dit geven we je via de sonde. Hopend op een rustige nacht.

Ik kleed me om en ga naast je liggen. Je maakt haast geen contact. Om je te kalmeren zet ik je vertrouwde Teletubbies dvd aan.
Ik spreek met je af dat we na dat filmpje gaan slapen. Maar het is een eenzijdige afspraak. Jammer voor mama.

De paracetamol blijkt geen effect te hebben. Er gebeurt zoveel in je lijfje, in je hoofdje ook misschien.
Ik word er verdrietig van, snoet. Verdrietig omdat ik jouw hulpeloze oogjes zie, verdrietig omdat het weer onduidelijk is wat er aan scheelt. Of is er niets en is dit “gewoon” weer Rett?

Je lag de hele nacht naast me. Te hijgen, te schoppen met je benen, je lijfje trilde. Zoveel onrust maar ook zo lief. Je besloot niet te gaan slapen, de hele nacht niet meer.
En telkens als ik weer een nieuw filmpje voor je aanzette, kreeg ik een dankbare lach.
Een marathon Teletubbies werd het. Oh nee, mamaaaa... dat heet tegenwoordig bingewatchen.
Wel met je tijd meegaan, hè?