Het nieuwe jaar begon niet zo goed.
Na twee maanden ziekbed is oma Hoest (de moeder van Michel) op 1 januari, thuis rustig overleden.
De laatste 2 twee weken hebben we haar dag en nacht verzorgd, zonder hulp van buitenaf. Het was zwaar maar ook heel fijn, om dit nog voor haar te kunnen doen.
Michel en zijn twee zussen hadden een rooster gemaakt. Zij deden ook de nachten en ik deed overdag een dagdeel, voor zover dat ging met ons snoetje.
Toen oma steeds zieker werd hebben we het Fleur verteld. Dat oma heel dun werd, dat ze witjes zag. Dat het niet zo goed met haar ging.
We waren voorzichtig met te zeggen, dat ze ziek was. Want wat als ons snoetje de link legt tussen ziek zijn en de dood? Ze is er slim genoeg voor, kan het ons alleen niet vragen. En we moeten niet hebben dat ze bang wordt als wij het over ziek zijn hebben.
Vanaf dag 1 keek Fleur aandachtig naar oma Hoest. Ze checkte echt of het waar was, wat wij haar verteld hadden. Je zag haar denken: " Is oma echt dunner? En wit in haar gezicht?"
Het was bijzonder hoe ze reageerde. Oma kreeg ook opeens veel meer knuffeltjes van Fleur. Zo aandoenlijk....
Toen oma haar bedje niet meer uit kon, legden we Fleurtje naast haar. Dan lagen ze naar elkaar te kijken, daar rolden de tranen van over je wangen. Zo puur... zo lief.... zo mooi.
Tot het laatst toe heeft oma contact gemaakt met Fleur. Bij ons sloot ze zich wel eens af maar snoetje wist altijd een glimlachje bij oma los te peuteren. En als Fleurtje naast het bed stond en niet ver genoeg kon bukken, om een knuffel te geven, dan kreeg ze een kusje van oma op haar hand.
Bijzondere momenten, ze waren zo lief voor elkaar...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten