Net als bij Nijntje

Toen Michel z'n moeder overleed, hebben we het Fleur meteen verteld.
We vertelden haar dat oma Hoest, dood was. Het klinkt zo hard maar is waarschijnlijk voor haar wel duidelijk.
We haalden zelfs de grijze Pieter konijn erbij. Die was toch ook dood gegaan en die zag ze nu ook niet meer? Oma Hoest was nu ook dood en zou ze straks ook niet meer zien. Ze keek me met een intelligent snoetje aan en volgens ons was de boodschap wel overgekomen.

Bij de boekhandel haalde ik het boekje van Nijntje. Haar oma ging ook dood en lag ook in een kistje. En daar waren ze ook verdrietig.
Oma Hoest lag thuis opgebaard en voordat we met snoetje gingen kijken hadden we haar het boekje voorgelezen. Soms even aangepast naar onze situatie..

Toen ze bij de kist kwam leek ze het dan ook te herkennen en ze was niet bang of onrustig. Met haar lieve toetje stond ze daar samen met papa te kijken. Ze hebben oma nog over haar handen geaaid en Fleurtje wilde steeds terug om in de kist te kijken.

Toen mijn ouders op de dag van de uitvaart binnen kwamen, "stuurde" Fleur oma dan ook direct naar de kist. Alsof ze wilde zeggen, daar ligt andere oma en die is dood.... Wat een geweldig grietje, he? Ze wilde het zo graag delen..

Het afscheid was klein en relaxt.
Daar heeft snoetje voor de laatste keer afscheid genomen bij de kist. Ze wilde er zelf heen.
Nog een keertje de hand van oma aaien, samen met papa.

Vanaf nu geen fietstochtjes meer naar oma. Geen ananas stukjes of verse aardbeien meer. Geen knuffeltjes. Geen kinderchocolade. Niet meer lachen omdat oma moet hoesten.
Niet meer samen in de auto, op wintersport..... Dag lieve, lieve oma Hoest.....

Het begin van het nieuwe jaar

Het nieuwe jaar begon niet zo goed.

Na twee maanden ziekbed is oma Hoest (de moeder van Michel) op 1 januari, thuis rustig overleden.

De laatste 2 twee weken hebben we haar dag en nacht verzorgd, zonder hulp van buitenaf. Het was zwaar maar ook heel fijn, om dit nog voor haar te kunnen doen.
Michel en zijn twee zussen hadden een rooster gemaakt. Zij deden ook de nachten en ik deed overdag een dagdeel, voor zover dat ging met ons snoetje.

Toen oma steeds zieker werd hebben we het Fleur verteld. Dat oma heel dun werd, dat ze witjes zag. Dat het niet zo goed met haar ging.
We waren voorzichtig met te zeggen, dat ze ziek was. Want wat als ons snoetje de link legt tussen ziek zijn en de dood? Ze is er slim genoeg voor, kan het ons alleen niet vragen. En we moeten niet hebben dat ze bang wordt als wij het over ziek zijn hebben.

Vanaf dag 1 keek Fleur aandachtig naar oma Hoest. Ze checkte echt of het waar was, wat wij haar verteld hadden. Je zag haar denken: " Is oma echt dunner? En wit in haar gezicht?"
Het was bijzonder hoe ze reageerde. Oma kreeg ook opeens veel meer knuffeltjes van Fleur. Zo aandoenlijk....

Toen oma haar bedje niet meer uit kon, legden we Fleurtje naast haar. Dan lagen ze naar elkaar te kijken, daar rolden de tranen van over je wangen. Zo puur... zo lief.... zo mooi.

Tot het laatst toe heeft oma contact gemaakt met Fleur. Bij ons sloot ze zich wel eens af maar snoetje wist altijd een glimlachje bij oma los te peuteren. En als Fleurtje naast het bed stond en niet ver genoeg kon bukken, om een knuffel te geven, dan kreeg ze een kusje van oma op haar hand.
Bijzondere momenten, ze waren zo lief voor elkaar...