Hoe het gaat...

We zijn nu een ruime week verder...

Het was een zware week voor Mich en mij.
De eerste 4 dagen dat Bobbi weg was, ging het minder met Fleur. Ze had weer aanvallen en we waren druk met de verzorging en de zorgen om haar. De aanvalletjes begonnen voor Bobbi weg ging, anders zou je nog gaan denken dat het verband met elkaar houdt....
Die eerste dagen hadden we dus geen tijd om na te denken en verdrietig te zijn, om ons hondje.
Toen Fleurtje opknapte begon het gemis. Het gekeutel achter je aan, de wandelingetjes buiten, het knuffelen... ja toen viel het kwartje pas echt en werden we verdrietig...
Wat is het stil en leeg in huis :-(

Maar de rust is fijn genoeg terug.
Fleurtje ligt weer ontspannen op de bank, zelfs met haar handjes achter haar hoofd gevouwen. (al is ons meisje niet helemaal fit op het moment, maar daar in een volgende blog meer over)
Het lijkt haar in ieder geval goed te doen, dat ze niet meer zo alert hoeft te zijn...
Je moet je voorstellen dat je bang bent voor een hond. Dat je niet kan praten, niet kan opstaan en weg kan rennen, niet je armen kan strekken om hem eventueel tegen te houden. Dat is toch te erg? Dat geeft toch stress?
Ook al lag Bobbi vaak aan de lijn, ik kan me voorstellen dat het idee alleen al onrust veroorzaakt..
Dus weten we dat het goed is zo... hoe moeilijk ook..

De fokker had al snel mensen die Bobbi wilden hebben. Maar het gezin was niet helemaal geschikt.
Toen kwamen er andere mensen kijken en dat bleek een hele goede match, super fijn! Al was het voor ons even flink slikken dat het nu echt niet meer ons hondje zou zijn.. zo definitief.
Dus is onze lieve Bobbi afgelopen zondag verhuist naar een nieuw gezin. Een gezin wat we niet kennen, ook niet via- via. Maar wat schetst onze verbazing?

Bobbi is gaan wonen in Vreeswijk, het dorp waar ik ben opgegroeid en tot mijn 24e heb gewoond.
Het dorp waar ik nog regelmatig even doorheen rij omdat het altijd zo lekker vertrouwd voelt.
In Vreeswijk is nieuwbouw neergezet, jaren geleden. Omdat de naam van de nieuwe eigenaren me niet bekend voorkwam, ging ik er vanuit dat Bobbi misschien in de nieuwbouw terecht zou komen.
Dat blijkt niet zo te zijn.... het kan nog gekker.... hij woont aan het begin van de straat waar mijn ouderlijk huis staat...
Dit krijg je toch niet verzonnen? Dit is wel heel toevallig... Vanuit het hele land komen ze naar Zaandam voor een labradoodle en waar gaat Bobbi heen...?!

Wat mij betreft klopt het en is de cirkel rond. Ik ben er weg maar mijn hart ligt daar nog steeds en ons hondje mag er dus wonen.
In het gezellige Vreeswijk!

Heel veel geluk, Bobbi. Je krijgt het er vast heerlijk!