Geen maatje.....

Zaterdag 4 juli schreef ik nog enthousiast een blogje over het vriendje van Fleur.
Het was gezellig met Bobbi, hij werd goedgekeurd en snoetje moest hardop om hem lachen, toen hij door de tuin rende.

Dinsdag 18 augustus schreef ik weer een blog. Maar daarin was onder andere te lezen dat Fleur het allemaal wel heel spannend vond met Bobbi... als hij te dichtbij kwam..

En vandaag, 21 september schrijf ik weer een blogje. Een hele verdrietige...

We dachten er zo goed aan te doen. Zijn over 106 nachten ijs gegaan. We wilden zo graag een maatje voor Fleur.. Ze heeft hem zelf mogen "uitzoeken" en het leek een schot in de roos.
Maar de spanning werd te groot voor ons snoetje.
Elf weken heeft Bobbi bij ons mogen wonen en de spanning heeft zich opgebouwd. Die lach van 4 juli hebben we nooit meer mogen zien.

We hebben het voorzichtig aangepakt.
Snoetje ging eerst kijken als Bobbi en papa buiten met de bal aan het spelen waren.
Later lag Bobbi aangelijnd op afstand van Fleur. Gingen we samen het hondje uitlaten. En gingen we stapje voor stapje verder.
Hij mocht even snuffelen aan haar voetjes. Samen even aaien. Een snoepje op de voetenplank van de rolstoel. Aangelijnd in de buurt liggen.
Maar Fleur werd alleen maar onrustiger. Kreeg spanning in haar lijf zodra Bobbi uit de bench was. Schrok enorm als hij even moest gapen of wanneer hij even ging verliggen. Ging soms helemaal overstuur.
Op de dagen dat Fleurtje goed in haar velletje zat ging het redelijk, maar zodra dat rottige Rett om de hoek kwam en de onrust sowieso toenam, was de paniek regelmatig in haar oogjes te zien.

We hebben oplossingen bedacht om dit schattige hondje toch hier te kunnen houden. Maar we zouden zowel Fleur als Bobbi ermee tekort doen. Het onverwachte van het hondje kan ons grietje niet aan. Van een pup niet maar ook van een oudere hond niet...
En doordat Rett haar al zo vaak dwars zit vinden wij het belangrijk dat zij zich happy, ontspannen en veilig voelt, in huis. Fleurtje haar welzijn gaat boven alles... daar zijn we het gelukkig over eens.
En zo moesten wij de meest moeilijke beslissing van afgelopen tijd nemen.... ons hondje Bobbi zou terug gaan naar de fokker en zij zoeken een goed, liefdevol nieuw thuis voor hem.

Aan Bobbi heeft het niet gelegen. Die wilde graag contact met Fleur en reageerde ook regelmatig op haar.
De eerste weken waren erg druk. We moesten in een ritme komen, met Bobbi en ook met Fleur erbij, als ze thuis was.
Het opvoeden van een pup is zeker geen appeltje- eitje. Maar toch hebben Michel en ik het gevoel het juist aangepakt te hebben.
We hebben privéles gehad van een hondentrainster en zijn ook op de reguliere puppycursus gegaan. Nou ja okee, de eerste weken hadden we misschien wat minder lief moeten zijn, of strenger, of consequenter of....
De eerste weken waren echt pittig. Bijten en druk zijn waren heel normaal voor Bobbi, als hij uit de bench kwam. Ik heb heel wat keren met de fokker aan de telefoon gezeten...
Maar Bobbi is een pracht hondje wat vooral de laatste 2 weken liet zien dat hij voor een pup heel rustig en relaxt was. Hij luisterde goed en liep mooi mee naast de rolstoel.
Hij groeide zo goed en werd nog mooier..

Het is zo verdrietig, zo jammer, dat het zo moest lopen. Hij was zo welkom hier!
De aandacht hier in huis ging eens niet alleen naar snoetje uit. Zowel Michel als ik genoten van de wandelingetjes met Bobbi, de socialisatie, het gekeutel achter je aan.
Bobbi wilde zo graag opdrachtjes voor je doen en van zijn lekkere wiebelkontje werden we alleen maar blij.

Maar afgelopen zaterdag hebben we hem dan toch terug gebracht naar Zaandam.
Met pijn in ons hart.
Het was erg pittig, ondanks de fijne reactie van de fokker en er zijn heel wat traantjes weggepinkt... Nooit zal ik vergeten dat Michel daar met Bobbi op de arm stond. Onze lieve Bobski..

Het is zo leeg in huis... geen maatje met een staartje meer...