Een iets stijgende lijn

Nog steeds is ons meisje moe. Moe, moe, moe....
Vanaf de vorige blog is ze steeds halve dagen naar het kinderdagcentrum gegaan, nu dus al twee weken..

We hebben nog overleg gehad met de huisarts. Zij vond het op zich niet gek dat snoetje nog zo moe was. Vanaf december is ze aan het rommelen. Van griep naar oorontsteking, dan weer snot verkouden, narcose, blaasontsteking en dan weer griep. Ze krijgt steeds niet de tijd om op te knappen en dan volgt er al weer wat anders. Geen zorgen maken dus, volgens de huisarts. Ons moppie moet gewoon weer herstellen en wat weerstand kweken en dat kost energie. Plus dat de puberteit ook het nodige aan energie kost... het is dus niet gek.

We mochten nog wel even haar bloed laten checken maar de dokter verwachtte niet, dat daar iets uit kwam. Dan gaan we snoetje pesten met die prik voor niets... Dat willen we eigenlijk niet.
We hebben het aanvraagformulier wel mee gekregen. Voor als wij denken dat het toch nodig is, of wanneer het te lang gaat duren. Wel fijn, zo'n meedenkende huisarts...

Gisteren zag ik voor het eerst dat Fleur iets meer aan kon. Ze was ook weer iets langer op schooltje gebleven. Langzaam aan gaan we het weer opbouwen. En we zien wel hoe dat dan gaat.

Verder is ze wel erg vrolijk, blij en heel lief. We zijn zo gek op ons meisje, dat kan je je niet voorstellen. Dat lieve bekkie, die oogjes met pretlichtjes, dat knuffelige... het is zo heerlijk.
Honderduizend keer per dag krijgt ze van ons te horen, hoeveel we van haar houden, hoe leuk we haar vinden en hoe blij we zijn om haar papa en mama te zijn.
Zou ze er niet gek van worden?

Ik hoop het niet.... ;-)