Ik denk dat ik het maar vol houd zo.... de mega zenuwen, de beren op de weg, de misselijkheid.... als het steeds dit resultaat geeft, dan teken ik ervoor ;-)
Snoetje werd 's morgens wakker en was rustig en lief.
We hebben in bed nog even een filmpje gekeken. Ze "mopperde" niet van de honger. Sssst... niets zeggen... gewoon lekker laten liggen en vooral niet bewegen, haha.
Tot 2 uur van tevoren mocht ze nog wel wat drinken. Dus lekker een kopje thee gemaakt en daarna nog wat heldere limonade. Dat ging er goed in.
Tijdens het aankleden hebben we verteld wat er ging gebeuren. Dat ze naar de tandarts ging. Dat ze daar lekker mocht slapen. Maar daarom nu niets mocht eten.
Fleurtje keek ons helder aan en het leek haar niets te doen.
Op tijd kropen we de auto in, op naar Nijmegen. De praktijk lag op het terrein van een woonvoorziening. (voor mensen met een beperking)
De wachtruimte zag er vrolijk uit. Fleur ging samen met papa maar eens rond kijken. Na een paar minuutjes kwam de tandarts kennismaken. Hij legde uit wat er ging gebeuren.
Zijn voorstel was om de narcose toe te dienen terwijl Fleur in haar eigen rolstoel zat, hier in de wachtruimte Dus niet in de vreemde behandelkamer.
Hij wilde het ook niet via het kapje doen omdat de meeste hiervan zo angstig werden. Huh? Wauw! Dit was een man naar mijn hart!
Fleur zat lekker in haar rolstoel, de anesthesist bracht het infuus aan, in haar hand. Dit deden ze zo, dat Fleur het zelf niet kon zien. Omdat dat ook angst kon veroorzaken. Wat attent, wat lief!
Het narcosemiddel werd toegediend en we hebben ons snoetje heel rustig in slaap zien vallen, terwijl we lekker kletsten over wat ze ging dromen...
Daarna de deur door naar de behandelkamer en daar werd ze op de behandelstoel gelegd. Toen kwam alsnog het kapje eraan te pas, maar he.... kan het schelen. Fleur was al aan het dromen, over Pieter Konijn..
Het bijzondere van alles was, dat wij tijdens de narcose en de behandeling erbij mochten blijven.
De tandarts vond dat zelf prettig omdat hij dan kon overleggen, als het nodig was.
Voor mij prettig omdat ik dan niet in de wachtkamer me af zit te vragen wat er allemaal gebeurt en of het wel goed gaat met die narcose.
Het nare eraan was wel dat je alles ziet. De aansluiting van alle draadjes, het kapje, het inbrengen van een soort beademingsbuisje in de keel en de toon waarop de anesthesist met zijn assistente overlegde.
Blijkbaar zag ze de onzekerheid in mijn ogen want regelmatig zei ze, dat Fleur het heel goed deed...
En zo deed de tandarts in een klein uurtje zijn werk en mocht ons grietje weer lekker wakker worden. Michel heeft haar in de rolstoel gezet, in de ligstand en in de kamer ernaast kon Fleur op haar gemak bijkomen. Toen ze haar oogjes helemaal open kon doen, was het eerste wat ze zei: "Noo-noo" (ze bedoelt dan de Teletubbies) ... Haha, die was er weer bovenop!
Toen ze goed wakker was mochten we weg. Heerlijk zeg, lekker snel naar huis.
In de auto heeft ons snoetje twee boterhammetjes en een pakje drinken zitten weg werken. Wat een kanjer, he! Wat een dappere dodo!
Wij vonden het zo prettig op deze manier.
We zijn eerder voor een gebitsbehandeling in een Academisch ziekenhuis geweest maar geef ons dit relaxte gebeuren maar. Wat een fijne benadering en begeleiding daar!
Als het dan toch moet, dan graag op deze manier...
Het beste voor ons meisje... altijd!
2 opmerkingen:
Toppertjes!!!!!!!!!!!
XXX Anita
Hoi Martine, Nou ja zeg, een fotoreportage bij de tandarts, en zo'n mooie bovendien. Had ik al eens gezegd dat jullie levensgenieters zijn?
Liefs, Klaske
Een reactie posten