Aanvalletjes

Het ging niet beter.... ja, wel met het oortje van snoet... ik zie haar tenminste niet meer krabbelen... maar verder...

Nog steeds mag Fleurtje iedere dinsdag, na schooltijd, bij opa en oma logeren. Dus ook afgelopen dinsdag...
De weersverwachting was erg goed, het zou heerlijk zonnig en warm worden.
Fleur was nog steeds niet echt in goede doen. Dus wilde opa en oma haar graag een uurtje eerder van schooltje halen. Dan konden ze lekker even met snoet gaan wandelen en onderweg een ijsje gaan eten, in de zon. Op school vonden ze het goed...

Maar toen opa ons grietje om 14.30 uur ophaalde, bleek ze een half uurtje eerder een Rett aanvalletje gehad te hebben. Soms komt ze daar redelijk goed uit en verloopt de dag verder normaal. Nu viel ze onderweg in de auto in slaap. Thuis bij oma hebben ze haar lekker op bed gelegd en daar heeft die meid een uur liggen tukken. Dat is meestal geen goed teken... Dus daar ging de wandeling in de zon, daar ging het heerlijke ijsje en had Fleurtje het nog zwaarder...
Aan het eind van de dag kreeg ze nog een aanvalletje... de arme snoet.

Oma belde met mij, om me in te lichten en wilde perse voor snoetje blijven zorgen.
Ik mocht gewoon lekker genieten van mijn vrije dag en nacht. Zij kon dit samen met opa prima regelen... Wat een schatten, he?!
De woensdag had Fleur ook nog meerdere aanvallen, waardoor ook het pony rijden in het zonnetje, niet door kon gaan. Wat ontzettend sneu voor ons meisje. Wat een pech... ze vindt dit zo leuk!

Toen ik haar 's middags ophaalde was ze nog steeds niet opgeknapt. Jaaa, tussendoor kon er wel een lachje af maar haar handjes waren nog kletsnat en haar oogjes stonden ook niet goed.
Thuis gekomen kreeg ze nog een aanval en heb ik haar lekker in ons bed gelegd. Daar viel ze als een blok in slaap om midden in de nacht gewoon weer 2 uurtjes wakker te liggen.

Vanmorgen werd snoetje vrolijk wakker en ik werd constant getrakteerd op een gulle lach. De lieverd, de kanjer, wat is het een heerlijk grietje!
Toen Claudia vanmiddag kwam werken ging het ook wel goed. Maar aan het eind van de dag begon Fleur heel overdreven te lachen... ook dat is vaak een teken dat er nog een aanval (of meer) dwars zit..
We wachten het af... nu ligt ze heerlijk te snurken...ik hoop dat ons kanjertje het ergste gehad heeft...

En over kanjertje gesproken, ik ken er nog twee!
Kanjers, dan wel! Opa en oma!
Die twee zorgen met zoveel liefde voor snoet.
Gunnen mij en Michel onze vrije tijd. Zelfs als Fleur zoveel extra zorg nodig heeft.
Ik ben retetrots op ze, mijn papa en mama.... Dat mag toch wel eens gezegd worden, he?

Ik hou van jullie, lieverds....