Waarom?

Vijf weken geleden had ons snoetje haar laatste echte epileptische aanval.
Afgelopen weekend heeft ze lekker bij opa en oma mogen logeren en toen we haar gistermiddag op gingen halen zagen we al dat haar oogjes niet goed stonden. Onze griet zat al tegen een aanval aan..

Vanmorgen belde het kdc. Ze wilde graag de rolstoel van Fleur omdat ze zouden gaan wandelen. Om 10 uur 's morgens?!
Ik was eigenlijk een beetje verbaasd, het weer was nou niet echt geweldig. Sterker nog, het miezerde hier al in Tiel en het kinderdagcentrum ligt 15 km verderop. En dat de temperatuur nu zo goed is, zo in de ochtend..? Acht graden celsius?
Maar ik heb de rolstoel gebracht ondanks mijn bedenkingen...
Weet je, het is leuk dat er activiteiten georganiseerd worden. Laat ik nu niet direct gaan "piepen".

Om 12.30 uur ging de telefoon. Mijn eerste gedachten is nog steeds..." Fleur!"
En het klopte. De begeleiding van de groep belde om te zeggen dat snoet een hevige epileptische aanval had gehad. Ze lag nu in de bedbox.
Op het moment dat ze belde waren mijn ouders er net, om hun nieuwe auto te laten zien. Michel is lekker vrij deze week en ik had heerlijke gebakjes gehaald en de koffie stond  aan.
Jammer dat we nu maar heel even naar de auto konden kijken en ik het gebak mee moest geven. Maar snoetje gaat voor alles dus gauw in de auto om haar saampjes op te halen...

Op de groep gekomen vertelden ze hoe de aanval verlopen was. Een hevige met alles erop en eraan. Gats..
Fleur had ook andere kleren aan. Tijdens het wandelen vanmorgen hadden ze een stortbui op hun kop gekregen. Alle kindjes en begeleiding werden nat tot op het hemd.
Omdat Fleur zo zielig in de box lag zijn we er verder niet zo op in gegaan...

Ik kan me voorstellen dat het voor Fleur een beetje teveel was.
Met z'n allen zo vroeg op stap. Een stortbui op je kop krijgen, dat is eerst even lachen maar daarna vooral niet leuk en koud. Ze had haar bontjasje aan die doorweekt was ( en nu als een verzopen kat op een hangertje aan het drogen is).
Bij terugkomst op het kdc moesten alle kids omgekleed worden en dan ook nog aan tafel om te gaan eten..
En toen ging het mis..

Ik krijg het waarom, van dit hele gebeuren, nog niet helder, maar dat komt wel.
Waarom perse zo vroeg met die kids naar buiten terwijl het weer niet tof is? Waarom met deze kwetsbare kinderen dit risico gaan lopen?
Ik snap het gewoon niet. En ik snap ook niet, dat ik zelf niet gezegd heb, dat ik het niet wil... (snap je ;-)

Maar het belangrijkste is dat ons grietje weer snel opknapt. Toen we thuis kwamen hebben we samen in het snoezelbed liggen slapen. Heel erg lang.
Het ging verder niet lekker met haar. Voelde zich duidelijk niet goed.
En toen Michel haar vanavond naar bed bracht kreeg ze nog een Rett aanvalletje. Arme snoet..

Lief Fleurtje, je bent ons prinsesje. We houden zoveel van je. Probeer maar lekker de nacht door te slapen, dat is heel goed voor je. Truste, poppekop.
Liefs en honderdduizend kusjes,
papa en mama!