Respect

Lieve Fleur,

Vandaag een blogje in briefvorm, helemaal alleen voor jou. Als je straks thuis bent lees ik 'm aan je voor. Het meeste weet je vast al, maar ik moet het nog een keertje kwijt...

Ik wil je zeggen dat ik zo super trots op je ben. Lieve kleine snoetepoet.

Vorige week woensdag lag je lekker te slapen. Mama ging naar bed. Ik was net in slaap toen ik papa hoorde roepen. Snel kwam ik kijken wat er aan de hand was.
Je had je bedje en jezelf onder gespuugd. Arme snoet.
Je bleek al ruim een half uur geluidjes te maken. Papa hoorde het door de babyfoon.
Je huilde niet, je riep niet, je schreeuwde niet. Je bent wel eens vaker 's avonds even wakker. Dan laten we je eerst even liggen, kijken of je weer in slaap valt.
En negen van de tien keer, val je weer in slaap. Alleen vandaag niet. Nee, vind je het gek...!

Als een ziek vogeltje lag je daar. Spuug in je haren en in je snoet. Je had waarschijnlijk met je handjes door je gezichtje gewreven. Arme schat. Wat voelde we ons schuldig... Je voelde zo koud.
Papa heeft je snel in een warm badje gezet. Ik heb je bedje verschoond. Klappertandend liet je je wassen.
Je huilde niet, je schreeuwde niet. Je was zo lief...

Je mocht lekker naast mama in het grote bed. Snel viel je in slaap, maar helaas moest je na een uurtje weer spugen. En ik was te laat....Bed onder, jij onder...
Papa heeft je weer in een warm badje gezet. Ik heb ons bed verschoond. Klappertandend liet je je wassen.
Je huilde niet, je schreeuwde niet. Je was zo lief....

Die nacht heb je nog twee keer gespuugd. Nu was ik steeds op tijd. Gelukkig maar.
De volgende dag lag je lekker op de bank. Onder een dekentje. Het spugen was gelukkig voorbij.
Ach schat, wat hou ik toch van je.

Jij dappere dodo. Zo stoer, zo sterk en geen kik heb je gegeven. Terwijl ik dat heel normaal had gevonden, hoor!
Ik vind je lief en ik heb zo'n respect (moeilijk woord, hè?) voor je.
Jij lief meisje, kan ons niet zeggen dat je je zo beroerd voelt. Dat je zo'n dorst hebt, van het overgeven.
Dat je misschien wel een enorme hoofdpijn hebt. Zwabber benen hebt en misselijk wordt van bepaalde luchtjes.
Mama weet waar ze het over heeft, ik was 2 dagen later zo ziek... En toen bedacht ik me, dat ik het zo ontzettend triest vind. Zo zielig dat je dit gevoel en je behoefte van dat moment niet met ons kan delen.

Maar lieve snoet, we doen ons best, geven je al onze liefde en proberen alles net één stap voor te zijn.
Zodat jij je lekker en geborgen voelt.

Mijn allerliefste meisje, ik hou zoveel van je. Tot de sterren en weer terug....

Dikke vette zoen van mama.

Dokter Love

Precies zes weken geleden starten wij weer met de Depakine. Althans, ons Fleurtje...
Zes weken ging het redelijk goed.
Snoetje is moe en haar haartjes vallen uit, maar ze is vrolijk, lief, gezellig en ze slaapt goed. Deze keer is ze niet zo in zichzelf gekeerd en ook niet extreem mopperig.
En het belangrijkste.... de aanvallen waren er niet meer zo frequent. Ze waren er wel, maar dan eens af en toe eentje. Prima toch!

Ja.
Prima!
Tot afgelopen zondag...

Toen we 's morgens opstonden en ik Fleur een droge luier omdeed, kreeg ze de eerste aanval.
En helaas, hier bleef het niet bij. Vijf overdag, twee in de nacht die volgde en nog eentje de volgende ochtend.
En toen was het weer klaar.
Resultaat.....een meisje dat niet meer at (leve de sondevoeding!) en mega onrustig was. Zoals altijd na zo'n reeks aanvalletjes.
Maandag dus lekker nog thuis en dinsdag weer naar het kinderdagcentrum. Maar pas nadat we in het WKZ geweest waren.

Om 9.45 uur, een afspraak op de poli kindercardiologie. Uitslag van de 24-uurs ecg (die Fleur een paar weken geleden heeft gehad) en nog wat onderzoekjes.
Fleur wordt vrolijk wakker en samen met papa gaan we op pad. Onderweg vertel ik haar dat we naar de "hartjesdokter" gaan. Die luistert naar je hartje en  kijkt of die het goed doet.
En hij kan dan ook zien hoeveel liefde je krijgt en geeft en op wie je verliefd bent. Eigenlijk een soort Dokter Love. Ik maakte er maar wat van.
Maar Fleur moest vreselijk lachen als ik Dokter Love zei, dus nu is die arme man gebombardeerd tot Dokter Love. (hij moest eens weten...)
En Fleur maar giechelen...

Toen we op de poli kwamen mocht Fleurtje meekomen voor nog een kort ecg. Ook werd ze gewogen en gemeten. (weer een groeispurtje gemaakt!)
Later werd er nog een echo van haar hartje gemaakt. Dit verloopt moeizaam.
Fleur was gespannen in de donkere echokamer en moest eigenlijk op haar linkerzij, haha maar ze hield zich zo stijf als een plank. Dan maar gewoon liggend.
Maar als ze haar adem vastzet, en dat doet ze nogal eens, konden ze geen beeld krijgen van haar hart. Kortom, een niet echt duidelijke echo...

De cardioloog, Dr Love dus, was echter tevreden.
Het 24-uurs ecg liet geen gekke dingen zien en de echo.... nou ja, bij wat ze vast hadden weten te leggen, was ook niets verontrustends te zien.
Hij wees nog wel even op het gevaar, dat haar hart wel erg hard moest werken, vooral na een ademstop en wilde onze snoet toch goed in de gaten houden. Prima, daar voelen we veel voor ;-)

Hij luisterde nog even naar haar hartje en Fleur vond het allemaal prima. Bekeek 'm eens even goed en lachte weer eens lief. Ze heeft het top gedaan.
Al met al hebben we daar 2 uur doorgebracht.
Wachten, onderzoek, wachten, uitslag, onderzoek, wachten, uitslag. Niet echt efficiënt daar, maar met zo'n vrolijke meid en super aardige Dokter Love....geen probleem.