Depakine stop

Ik heb erg tegen een nieuwe blog aan lopen hikken. Zal ik het wel..., zal ik het niet doen...
De wetenschap dat het weer geen vrolijk verhaal wordt, hield me steeds tegen. Toch doe ik het, voor mezelf. Om het van me af te schrijven en als naslagwerk.
Ik hoop dat een volgend blogje eens wat positiefs brengt, haha. Daar zijn we wel aan toe.

Drie weken geleden schreef ik al dat we contact hadden gehad met de Rett specialist.
Zijn advies was toch om de dosering van de Depakine te verhogen, kijken of de aanvallen dan wel wegbleven en Fleurtje er niet steeds "tegenaan" zou blijven zitten...

Dit hebben we gedaan maar helaas gaf dit niet het gewenste effect. Snoetje was nog steeds mat, een beetje (erg) mopperig, zat steeds tegen een aanval aan en kreeg er uiteindelijk ook meerdere. Op meerdere dagen...
De nachten waren slecht. Met moeite viel ze in slaap, om vervolgens na een uur weer wakker te worden en ze daarna niet meer in slaap te krijgen was.
Ze heeft heel wat nachtjes bij mij in bed doorgebracht. In mijn armen, terwijl ze steeds met haar koppie tegen me aan kwam, op zoek naar....ik weet het niet...., geborgenheid?...veiligheid?....

Dus maar weer contact gehad met Dr. Smeets.
In overleg besloten te stoppen met de Depakine. Het was een experiment, maar bood helaas geen oplossing. We hebben het in ieder geval geprobeerd.
Het blijft zo lastig, dat Rett. Er is geen kant en klare oplossing voor.
Ieder meisje reageert weer anders, en de medicatie is gewoon een probeersel, omdat er gewoonweg geen medicijnen voor dit alles bestaan...

Het voorstel was nu om iets anders te gaan proberen. Een geneesmiddel wat bij de ziekte van Parkinson gebruikt wordt. Sommige meiden hebben er baat bij, andere niet.
Het recept is in huis, maar ligt nog in de kast.
Eerst maar zorgen dat we ons vrolijke en opgewekte grietje terug krijgen. Eerst alle Depakine uit dat lijfje. En dan nog eens nadenken, willen we dit?

We zijn moe, hier in huis. Alle drie.. Er zou toch wat moeten gebeuren.
Het is fijn om een specialist te hebben die meedenkt. Die een laatje met trucjes kan opentrekken.
En als het niet lekker gaat met Fleur, wil je alles aangrijpen om dat te veranderen.
Maar tot nu toe krijgen we steeds de kous op de kop. Medicijnen voor het doorslapen, tegen de onrust, tegen de aanvalletjes...niets heeft nog effect gehad, bij ons Fleurtje.
Maar als je het niet probeert, weet je het niet. Stel je voor dat dit middel toch het Ei van Columbus is...

Stel dat het wat is voor ons grietje. Ons speciale, lieve meisje, die alles maar moet ondergaan.
En ondanks alle onrust en vervelende "bijwerkingen" toch gewoon lief blijft. Zo lief!

I love you, Fleurtje...tot de sterren en weer terug!