Showgirl

Normaal gaat Fleur op woensdag ponyrijden, met opa en oma. Vorige week ging dat niet door, in verband met de herfstvakantie.
Maar Fleurtje mocht wel zaterdags komen. Ja leuk! Dan konden wij weer eens met haar mee!

Dus hup, naar de manege. Moppie was wel moe en mopperde bij het omkleden. Maar toen ze Berdientje zag staan, kreeg ze een lach op haar snoet. Hopla, in het zadel en lopen maar.
Prachtig om te zien wat dit met haar doet. Ontspannen, trots en blij zat ze erbij, maar wel met een in- en inwit koppie.
Ze liet haar papa echt zien, hoe goed ze rechtop kan zitten. Het was ook al lang geleden dat Mich mee was, dus Fleurtje was echt aan het showen! Ruim een uur hebben we over de boerenweggetjes gelopen, wind in de snoet, strakblauwe lucht en lekker keuvelend.

Na dit uur was het ook wel genoeg voor Fleur. Ze was erg moe, maar vind je het gek. Zo lang je uitsloven, met losse handen op de pony rijden en je balans blijven zoeken.
Hartstikke goed, hoor snoet! Wat zijn we trots en blij, dat dit je zo ontspannen en gelukkig maakt!

Toen we wegliepen bij de manege heb ik onderstaande foto gemaakt.
Toen ik 'm zag op de computer, trof ie mij. M'n adem stokte even...

Het is alsof een gezond kindje door haar papa wordt opgehaald.
Dat Fleurtje ondersteund wordt, zie je niet.
Alsof ons snoetje aan het vertellen is, hoe leuk de rijles geweest is. "Pap, moet je horen... Berdientje was zooo lief...".
Dat wijze gezichtje.... die houding.... het raakte me. Zo had het moeten zijn, flitste even door mijn hoofd.
Misschien zie alleen ik het maar, als moeder... Maar even, even deed het pijn....