Joehoe!

Lieve Papa,

Ik heb mama even gevraagd dit stukje te typen.

Vier jaar geleden, ik wist toen nog niet dat ik Rett had, ben jij in Groningen gaan werken. Bij een heel leuk bedrijf met een hele leuke, aardige baas. Tiel- Groningen ligt niet echt voor de hand maar jij had er reuze zin in en mama en ik zouden het best redden thuis. Je zou een dag op en neer rijden, een dag thuiswerken en de rest daar blijven. Die nachten sliep je dan in een hotel.
We hadden afgesproken dat als jij het erg naar je zin zou hebben, we die kant op zouden verhuizen. Drenthe leek ons wel wat. Mooie bossen, fietspaden, gemoedelijke sfeer en heerlijke vennetjes om in de zomer in te zwemmen.

Maar toen bleek dat er iets met mij aan de hand was. Ik was nog geen 2 jaar oud.
Er werden onderzoeken gestart en ik bleek het Rett Syndroom te hebben. Toen we dat hoorden, waren we aan het "proefwonen" in Drenthe. Daar hadden we voor een paar maanden een huis gehuurd. Mama had het er moeilijk mee en wilde (in dit geval) eigenlijk niet weg bij haar familie en vriendinnen. Ze had ze nu zo hard nodig, zei ze. Dus besloten we gewoon terug te gaan naar Tiel.
En jij, lieve papa, bleef op en neer naar Groningen gaan. Dit was de baan van je leven, je vond het daar reuze leuk. En dat was ook wat waard...

Het is die jaren goed gegaan, maar het is ook soms zwaar geweest. Al die nachten dat ik niet goed kon slapen (ik kon er niets aan doen, hoor) en mama samen met mij urenlang wakker was. Al die keren dat ik onrustig was en mama machteloos. Voor jou was dat ook niet leuk te horen, terwijl je in het verre noorden zat en ons niet kon helpen. En als je dan 's avonds laat thuiskwam of het was weekend, dan hielp je mij altijd en kon je ook niet echt goed uitrusten. En daarbij komt, dat ik je ook vaak miste en veel om je vroeg. Ik ben dan ook zo gek op je, papa!

En nu, nu... heb je een andere baan! Per 1 januari. Je wil gewoon weer iedere avond op tijd thuis zijn en mij en mama helpen. Even een stapje terug doen, ook voor jezelf. En dat vind ik zo fijn!!
Je blijft in de computerwereld werken maar dichter bij huis.
Mama en ik zijn helemaal blij en reuze trots op jou. Ik kan niet wachten, misschien kan ik nu wel iedere dag even met je knuffelen. Joehoe!

Je zult zien papa, dit is een goeie beslissing.
Je hebt het er best moeilijk mee, want in Groningen is het nog steeds erg leuk en je gaat vast mensen missen.
Maar thuis is het ook erg fijn en ik zal heel erg lief voor je zijn, allerliefste papa.

Ik hou heel veel van je,
Liefs van je eigen prinsesje, Fleur.