Mini- verjaardag

Vrijdag 10 april, de dag dat ons snoetje dan echt 17 jaar oud werd. Om 8.05 uur 's morgens...

Zingend halen Mich en ik haar uit bed. We leggen haar, zoals iedere ochtend, nog even bij ons in het grote bed.
We zingen alle verjaardagliedjes die we kennen. Fleur is niet uitbundig, ze heeft last van een verstoorde ademhaling. Maar ze vindt het wel leuk.. We gaan lekker naar beneden waar de
slingers en ballonnen haar aandacht hebben.
Ons grietje wordt enthousiast en tovert een grote lach op haar snoet.

Op de tafel liggen alle cadeautjes en kaarten klaar. Heel veel mensen hebben aan haar gedacht en een pakketje of kaart gestuurd. Ook mensen waar we het niet van verwacht hadden, dat is extra bijzonder. We gaan er eens lekker voor zitten en samen met papa pakt Fleur alles uit. Dit is wel heel leuk!

Deze verjaardag was anders dan anders. Vorig jaar vierden we het ook klein omdat Fleur de drukte niet aankon.
Dit jaar hadden we gedacht weer groter uit te pakken, juist omdat ze nu mensen om haar heen wel gezellig vindt. Helaas gooide het Corona virus de boel in de war en mochten alleen opa en oma komen feest vieren.

Maar er was zeker door anderen aan Fleurtje gedacht.
Ze kreeg videofilmpjes doorgestuurd, appjes speciaal voor haar, er werden cadeautjes aan de deur afgegeven of bezorgd.
Fleur ging videobellen met een zorgverleenster en eentje kwam even achter in de tuin om ons snoetje te feliciteren, met het glas van het raam veilig tussen hen in.

En opa en oma kwamen dus lekker taart eten. Besteld op ons vaste taarten-adresje.
Hij zag er fantastisch uit en smaakte heerlijk. Fleur was heel wisselend, van blij en vrolijk tot stil, maar genoot wel.
Het was toch allemaal raar voor haar. En we weten ook niet wat het met haar doet, dat hele Corona gebeuren.
Het ging zo anders dan anders, deze mini-verjaardag.

Maar onze jarige Jet moest wel haar feestje krijgen. En daar hebben we ons best voor gedaan.
We konden tussen de middag lekker buiten lunchen, in het zonnetje, met broodjes kroket... zodat het extra feest was.

Snoet was intussen moe van al dat "gekke" gedoe maar heeft hopelijk toch een fijne en liefdevolle verjaardag gehad...

Op naar de 18 jaar, lieve scheet!

Birthday girl

Lieve snoet,

Morgen ben je jarig. Op goede vrijdag.
We vieren dan je 17e verjaardag. Mamma vindt het onvoorstelbaar, opeens ben je 17. Dat klinkt zo volwassenen en groots.

De laatste weken verlang ik naar een Fleurtje in miniatuur formaat.
Die ik makkelijk op schoot kan nemen of dragend naar boven kan brengen.
Je bent zoiets liefs, echt om op te vreten. En dan is een handzaam formaat toch een stuk handiger.

Maar als ik naar je kijk, dan zie ik een bijna volwassen grietje. Met een wijs snoetje. En een puur hartje.
Nooit had ik kunnen bedenken dat ik zoveel van een kindje zou kunnen houden.
Je dankbare lach, als ik je ‘s avonds in bed instop, doet me smelten. Die vrolijke toet, wanneer we buiten in de wind lopen, maakt me trots.

En natuurlijk is het niet allemaal halleluja.... de onmacht die ik voel als het niet goed met je gaat, is onmenselijk.
Het niet voor je kunnen oplossen, is zo verdrietig.
Maar samen met papa maken we er wat van. En hoop ik, dat we het goed voor je doen. Dat je ook een beetje trots op ons bent.

Morgen vieren we lekker feest.
Best raar in deze Corona-virus-toestand.
Alleen opa en oma zijn nog betrokken bij jou verzorging dus die kunnen komen.
Verder komen er al ruim 3 weken geen andere mensen in huis. En mogen er ook geen feestjes gegeven worden van premier Rutte.

 Maar snoet, de slingers liggen klaar, de cadeautjes zijn ingepakt en de taart is besteld. En van alles hebben we een beetje meer dan normaal.
Iets met overcompensatie, ofzo? :-)

Lief pupke, ik hoop dat je kan genieten van je verjaardag. Dat je lekker in je velletje zit.
Morgen kan ik zeggen dat ik een dochter van 17 jaar heb. Hoe stoer is dat?
Ik hou van je snoet, tot de sterren en weer terug.....

Dikke, vette kus van mama. xxx

Plonzen maar!

Fleurtje is nu 4 weken thuis. De laatste 3 weken door het Corona virus.

Omdat we zo beperkt zijn in wat we kunnen doen hebben we het bad maar weer neer gezet. Het is tenslotte prachtig weer. Bizar hè? Vorige week liepen we met de winterjas en warme voetenzak rond. Nu is het boven de 20 graden en kunnen we toch lekker genieten in eigen tuin.


Toen Fleurtje klein was zei ze altijd: "Plons, pies". Plonzen in het bad, bedoelde ze dan.
Dus bij deze...... Plons in de pies!

Lopen!

Omdat ons grietje graag buiten is kunnen we lekker aan de wandel. Met de rolstoel, het loophulpje of zo samen. 

Snoet loopt de laatste tijd steeds beter, heeft haast geen steun nodig. Ik heb haar nu nog stevig aan de arm vast omdat ik ook wilde filmen. 

Met haar nieuwe, aangepaste schoenen stapt ze er lekker over. En ze heeft er lol in, zeker na wat complimenten. We lopen steeds een stukje langer en Fleur bepaald de richting. 

Vandaag waren we ruim een half uur onderweg. 

Heerlijk! Ons knappe kind! 

De Mud Cruiser

Bijna 3 weken thuis. We hebben redelijk een ritme gevonden.
We houden ons, zoveel mogelijk, vast aan het normale dagritme.
Op tijd opstaan, ontbijten en wassen en aankleden. Omdat Fleur nog steeds niet helemaal fit is, rusten we tussentijds ook lekker uit.
En we boffen natuurlijk gigantisch met het prachtige, zonnige weer. Dus maken zowel ‘s morgens als ‘s middags een goeie wandeling. Dat mag van Rutte. Fris neusje halen, mits we afstand van anderen houden.

Ik zag vorige week de bui al hangen. Weken thuis en dus zolang het kan, lekker veel wandelen.
Dus besloten we een Mud Cruiser aan te schaffen. Niet dat we van plan zijn om door de modder te sjouwen, hoor.
De Mud Cruiser is een outdoorwiel wat je makkelijk op de rolstoel klikt. Dit geeft meer comfort tijdens het wandelen. Geschikt voor ruig terrein en bos of strand.

Maar wij wilden ‘m voor onze gewone wandelingetjes. Normaal trilt Fleur uit haar rolstoel als we over de Tielse kinderkopjes gaan. Voor haar vervelend en ook voor ons niet comfortabel wandelen.
Maar met dit ding gaan we als een jekko door de wijk. Het rijdt zoveel beter.
De kleine voorwieltjes worden iets opgetild en dus rij je voor alleen met het grotere wiel. Zo fijn.

En zo genieten we extra van onze 2 hoogtepuntjes van de dag!
De paden op, de lanen in.... tra la tra la, tra laaa.

P.S Inmiddels hebben we bij de fietsenmaker een spatbord op het wiel laten monteren.
Fleur zat steeds met haar voet op de band. Ze houdt ervan om haar benen regelmatig te strekken.
Niet echt handig... ;-)

Het Corona virus

Daar zitten we dan. Nu precies 1 week, zijn we allemaal thuis. Of eigenlijk lieg ik, we zijn 1 week thuis vanwege het Corona virus.

Fleur was de week ervoor al thuis vanwege epileptische insulten, koorts, een "raar" been, overgeven en diarree. Dus nu al 2 weken onder de pannen.

Het is bizar, het kinderdagcentrum is minimaal 3 weken dicht. Michel werkt thuis en heeft boven een kantoor ingericht.
De eerste dagen waren we zoekende. Michel is niet gewend thuis te zijn, op af en toe een thuiswerkdag na dan. Ik had al een week zorg achter de rug. En Fleur wilde ook wel weer wat anders dan haar moeder en de bank.

Helaas ging de boel op slot. En al die informatie op tv en andere media gaven onrust.
Mensen die hamsteren, zoveel nieuwe besmettingen en het aantal doden. Ik heb voor Fleur een Corona pagina op haar spraakcomputer gemaakt, zodat ze ook "mee kon praten".
Ze zegt regelmatig: "Corona virus, veel mensen, ziek, hoge koorts". Geweldig dat ze dit zo oppikt. En voor ons een geruststelling dat ze iets controle heeft, over wat ons zo bezig houdt.

Want spannend vinden we het inmiddels wel. Niet zozeer voor ons zelf maar wel voor Fleur, een kwetsbaar grietje wat in een vingerknip heel ziek kan zijn.
Inmiddels hebben we besloten de zorgverleensters van Fleur niet meer thuis toe te laten. Zij werken ook op een woongroep en vormen een extra risico. Dat is een moeilijk besluit maar wel in het belang van Fleur. Ook de logeerweekenden gaan niet door.
De zorg komt nu dus allemaal op ons bordje te liggen. Gelukkig nog wel met wat hulp van opa en oma.
We zijn allemaal alert, houden afstand als we buiten mensen passeren, wassen veel onze handen en temperaturen regelmatig. Er komt verder niemand meer in ons huis.

We merken aan Fleur dat ze haar "schooltje" en juffen wel mist. Ze praat er veel over via haar spraakcomputer. Ze vindt het wel gezellig thuis, zeker omdat ze haar papa zoveel ziet, maar de verveling slaat toe. Ze wil wat anders.

Het zal helaas nog even duren... maar het belangrijkste is dat we hier allemaal zonder toestanden doorheen komen....