Maatje met een staartje

Een week verder zijn we en het gaat de goede kant op met ons mopje.
Dinsdagochtend zag ik opeens het licht en heb een plasje van Fleur opgevangen.... bleek ze blaasontsteking te hebben.... de oorzaak dus van alle onrust en ellende. Beetje jammer dat deze mama er weer ingestonken is en niet direct de link heeft gelegd :-(
Nu, na het kuurtje krabbelt ze weer op en vandaag zagen we weer een echte, lekkere lach!

Dus dan is het nu tijd voor het geheimpje.... ra ta taaaaaaaaaaaa....

Fleur krijgt een hondje! Een hele echte... nee nee, niet een knuffel of eentje op batterijen... een echte levende woef!
Het is natuurlijk best jammer dat er in ons gezinnetje niet meer kindjes zijn gekomen.
Dat Fleur geen broertje of zusje heeft waarmee ze kan delen en "spelen". Waar ze plezier om kan hebben. Die haar troost als het even wat zwaarder is.
Het is ook jammer dat Michel door de week haast niet buiten komt.... en het is ook jammer dat ik overdag veel alleen thuis ben.... dus.... voor alle partijen leuk,
wij krijgen gezinsuitbreiding!!

We moeten eerlijk bekennen dat Fleurtje honden leuk vindt, maar wel op afstand... anders is het al gauw eng. En helemaal als ze onverwacht blaffen... of tegen haar op springen..
Maar haar eigen maatje kunnen we natuurlijk een beetje "kneden" en Fleur-proof maken. En ze zijn zo verschrikkelijk lief en sensitief, dat zou vast goed komen met die twee!

De afgelopen jaren kwam het onderwerp steeds ter sprake. Maar er was iets wat ons tegen hield. Michel is allergisch voor beesten met een vacht.... Ik vind honden al gauw stinken... en Fleurtje was ook niet helemaal overtuigd ;-)
Maar het bleef kriebelen... het was toch wel leuk.. En misschien ook heel goed voor ons gezin, om de focus eens op iets anders te leggen, dan op Rett...

Onze keuze is gevallen op de Australian Labradoodle. Allergievriendelijk voor Michel, reukvrij voor mij en super, super lief voor snoetje. In Australie (en nu ook vaker in Nederland) worden deze honden frequent ingezet als hulphond.

Dus gingen we 12 april, na maanden speurwerk op internet en wat telefoontjes, naar Zaandam. Kennismaken met de A. Labradoodles en testen of Michel hier echt geen last van zou hebben.

We kunnen niet anders zeggen dan dat het een heel bijzondere ontmoeting was.
We kwamen bij ontzettend hartelijke en lieve mensen, die stapeldol op hun honden zijn en vol passie erover praten.
Fleurtje zat in de rolstoel en kon op die manier kennismaken met de doodles. De eerste was een leuke en enthousiaste hond maar voor Fleur op dat moment even " too much". Later durfde ze wel en zocht onze lefbek haar toch weer op. Even wennen dus...

De andere hond, mama in spe, Bobby, kwam naar buiten en ging naast de rolstoel van Fleur zitten. En toen gebeurde het.... als ik eraan terug denk, krijg ik weer tranen in mijn ogen...
Fleur en mama-hond keken elkaar aan, hadden echt oogcontact en toen legde Fleur haar handje op de kop van Bobby. Heel bijzonder... gezien de beperkte handfunctie van snoet en haar spanning als een hond dichtbij komt.
Je snapt het wel.. je kon ons wegdragen....en de keus was op dat moment eigenlijk al gemaakt. Dit wilde we zo graag voor Fleur ( en stiekem ook voor ons, he?! )
Wat ook bijzonder was, is dat Fleur de naam van Bobby zei. Het ging heel vlug en Mich en ik keken elkaar aan. Zei ze nou Bobby? Het kon niet missen.
Dus was ook al direct bekend dat het eventueel een verbastering van Bobby moest gaan worden. Dit was zo speciaal. Dit kunnen we niet negeren.

Helemaal hieperdepiep reden we terug naar huis. Het ging alleen maar over Bobby en Emma (de andere hond).
Michel en ik bespraken wat we ervan vonden. We waren zo enthousiast! We hadden nooit gedacht dat we het zo leuk zouden vinden en het voelde voor ons zelf ook zo enorm goed. Iets waar we heel blij mee waren.
Fleur zat met een heerlijke grijns ons steeds aan te kijken en te luisteren.
Op een gegeven moment zeiden we " Stel dat we het doen..." en toen begon snoet toch te lachen. Een hele echte vette lach.. de pretlichtjes in haar ogen zeiden genoeg.

Het was nog even afwachten of Michel nog allergisch zou reageren. Hij had van de fokker een zakje hondenhaar mee gekregen en daar zat ie steeds met zijn neus in. Het ging goed!
Dus hebben we de volgende dag gebeld dat we het doen.

Het was nog even heel spannend.
Bobby zou rond 12 mei gaan bevallen en omdat wij nummer zes op de wachtlijst waren, moest ze minimaal zes puppy's krijgen, om in aanmerking te komen.
Op 9 mei is de lieverd bevallen van acht kindjes!
Yes, yes, ik heb staan springen hier in de kamer toen ik het hoorde. Zo leuk!

Fleur krijgt een maatje met een staartje en hij gaat Bobbi heten!!
Hoe leuk is dat?!!

Onrustige dagen

Helaas, de machteloosheid steekt hier weer de kop op.
Al dagen is ons snoetje onrustig.
Het begint als ze 's morgens wakker wordt, ze wil niet zo lang meer blijven liggen, ook niet in het grote bed.
Na het ontbijt gaat het vaak even beter.
Dan komen er weer momenten van mopperen, zich geen raad weten, alsmaar willen lopen.
Dan weer moe zijn maar zich niet kunnen overgeven aan een slaapje. De dagen zijn heel wisselend.

Vandaag had Fleur het echt zwaar. Haar ademhaling was erg ontregeld, ze hyperventileerde de hele dag. Regelmatig zagen we ook blauwe lipjes en zat snoet tegen een aanval aan.
Ze kreunde als ze languit naar de tv keek. Maakte veel klanken... van ongenoegen.
Haar toetje is wit en ze heeft wat kringen onder haar ogen..
Het is zo zwaar ons grietje zo te zien...

We weten het echt niet. Wat is de oorzaak van deze giga onrust?
Pijn? Hormonen? Ontlasting die dwars zit? Vertel het me maar :-(

Gelukkig zijn er ook wat hele goede momentjes en zien we die heerlijke lach weer.
En de lieve pretlichtjes in haar oogjes. Daar putten we dan weer kracht uit...

Van de week werd Fleur in de loop van de avond wakker.
Ze was erg druk met haar ademhaling en met het handen wringen. Voorlopig zou ze niet gaan slapen, dat herkennen we wel.
Ik heb haar in het grote bed gelegd en ben er bij gaan liggen. Ik probeerde mijn rust op haar over te brengen, het lukte totaal niet.
Ik heb een stukje gefilmd, van hoe ze dan doet. Mensen om ons heen vragen namelijk vaak hoe die onrust zich uit.... Nou, zo dus....
Ze hijgt, kreunt (Kim Holland is er niets bij), zet haar adem vast om vervolgens met veel kracht weer uit te ademen. En als we pech hebben kan dit de hele nacht duren en blijft ons grietje dit achter elkaar doen... uren lang... met haar armpjes in de lucht. Zo ontzettend sneu, terwijl dit nog een redelijk milde onrust was...
Knap maar gauw op, snoetepoet. Dit is voor jou en je lijfje echt vreselijk naar...

Hartje

Een blogje over ons hartje..... en haar eigen hartje....

Fleur moest afgelopen vrijdag op controle komen, bij de kindercardioloog.
Papa had vrij genomen en ging gezellig met ons mee naar Utrecht. Omdat het meivakantie was konden we lekker vlot doorrijden en waren we mooi op tijd.

Al snel mochten we met de assistente mee, die zou wat onderzoekjes doen.
Snoetje vond het prima en liet het allemaal lekker gebeuren. De mevrouw was dan ook heel lief en kletste er vrolijk op los. Over dat ze ook zo'n lieve dochter had, met blond haar en zo'n mooi snoetje. En nog twee zoontjes. En dat ze ook een hond hadden.....
Daarmee had ze de aandacht van snoet. Ze liet haar op de telefoon een foto zien, van haar hondje. En Fleurtje keek heel geinteresseerd en lang naar naar het plaatje.
Ze leek iets te herkennen... bruin, met een staartje en een soort "beren- snoetje"...
Herkennen? Hoezo? Dat is nog even geheim en vertellen we misschien volgende week ;-)

Ondertussen werd de bloeddruk gemeten, wat natuurlijk weer niet lukte omdat Fleurtje zo stevig handen wringt... Het was niet erg..
Ook werd er een hartfilmpje gemaakt, wat af en toe ook haperde... maar dat kwam niet door het hartje van Fleur maar omdat de assistente op een verkeerd knopje gedrukt had.
Als ik trouwens op onderstaande foto kijk, vraag ik me af of niet iemand anders de oorzaak was... haha.

Toen mochten we naar de cardioloog.
Dat is zo'n verschrikkelijk, aardige man. Heel rustig, heel betrokken en vol aandacht, zowel voor Fleur als voor ons.
Na wat heen en weer gekletst te hebben haalde hij de uitslag van het hartfilmpje tevoorschijn. Hij was tevreden en vertelde ons zelfs, dat de QT-tijd verbeterd was. (de tijd tussen 2 hartslagen in, de rust tijd van het hart)
In het verleden was die tijd te lang waardoor Fleur een verhoogd risico had op ritme stoornissen..
Nu was dat dus positief veranderd! Er moest nog wel een afspraak gemaakt worden, voor een 24- uurs meting, dan kan er ook gekeken worden hoe haar hartje het 's nachts doet.

Als dat in orde is wordt snoetje weer goedgekeurd, voor een jaartje!

Een iets stijgende lijn

Nog steeds is ons meisje moe. Moe, moe, moe....
Vanaf de vorige blog is ze steeds halve dagen naar het kinderdagcentrum gegaan, nu dus al twee weken..

We hebben nog overleg gehad met de huisarts. Zij vond het op zich niet gek dat snoetje nog zo moe was. Vanaf december is ze aan het rommelen. Van griep naar oorontsteking, dan weer snot verkouden, narcose, blaasontsteking en dan weer griep. Ze krijgt steeds niet de tijd om op te knappen en dan volgt er al weer wat anders. Geen zorgen maken dus, volgens de huisarts. Ons moppie moet gewoon weer herstellen en wat weerstand kweken en dat kost energie. Plus dat de puberteit ook het nodige aan energie kost... het is dus niet gek.

We mochten nog wel even haar bloed laten checken maar de dokter verwachtte niet, dat daar iets uit kwam. Dan gaan we snoetje pesten met die prik voor niets... Dat willen we eigenlijk niet.
We hebben het aanvraagformulier wel mee gekregen. Voor als wij denken dat het toch nodig is, of wanneer het te lang gaat duren. Wel fijn, zo'n meedenkende huisarts...

Gisteren zag ik voor het eerst dat Fleur iets meer aan kon. Ze was ook weer iets langer op schooltje gebleven. Langzaam aan gaan we het weer opbouwen. En we zien wel hoe dat dan gaat.

Verder is ze wel erg vrolijk, blij en heel lief. We zijn zo gek op ons meisje, dat kan je je niet voorstellen. Dat lieve bekkie, die oogjes met pretlichtjes, dat knuffelige... het is zo heerlijk.
Honderduizend keer per dag krijgt ze van ons te horen, hoeveel we van haar houden, hoe leuk we haar vinden en hoe blij we zijn om haar papa en mama te zijn.
Zou ze er niet gek van worden?

Ik hoop het niet.... ;-)