Via mijn mobiel kijk ik naar je.
Je ligt heerlijk te slapen onder je lekkere dekbedje. Je mooie hoofdje op je zachte kussen.
Het was een zware week, he snoet?
Het is nu zaterdagavond. Vorige week zondag werd je ziek. Je had wat koorts en moest erg hoesten. Er zat ook veel onrust in je lijfje. Alweer....
Nu weten we waarom, he schat?!
Maandagochtend kreeg je je eerste Rett aanval. Je oogjes draaiden weg, je stopte met ademen. Je gezichtje werd grauw, je lippen en nageltjes blauw. Nadat je weer begon te ademen maakte je met je armen en benen ongecontroleerde bewegingen. Je viel direct na deze aanval in slaap. Het was weer een nare ervaring.
Je bent lekker bij mama thuis gebleven. Helaas werd het erg zwaar voor je.
Twee dagen lang heb je last gehad van deze nare aanvallen. En tegelijkertijd bleef je koorts houden en die hardnekkige hoest.
Alle dagen heb je voor pampus op de bank of op je snoezelbedje gelegen. Je bent zo ontzettend lief als je ziek bent. Zo extra aanhankelijk... en een voorbeeldig patientje.
Geen gejammer, geen gezeur, wat heus wel zou mogen als je je zo voelt. Je bent mama's dappere meiske, Fleur! (en die van papa, oma en opa... haha)
Dus zo brachten we de week door, lekker saampjes thuis.
Oma kwam regelmatig even langs en bleef ook wel eens bij je, zodat ik een boodschapje kon doen. Claudia, jouw eigen zorgverleenster heeft ook nog voor je gezorgd, zodat mama even haar handen vrij had. Geweldig om de zorg voor jou en om jou te kunnen delen..
Maar nu is het zaterdag en in plaats dat je een beetje opknapt.... lever je juist in.
Je krijgt het slijm niet goed opgehoest en lijkt wat benauwd. De koorts neemt iets af maar je blijft verhoging hebben.
Je ziet bleker dan van de week en maakt minder contact. Je ligt stil op de bank. Je handjes doen niets, terwijl die anders overuren wringen.
We hebben tussen de middag toch de huisartsenpost voor je gebeld.
Na de situatie te hebben uitgelegd, besluiten ze aan huis te komen. We hoeven jouw dan niet onder je dekentje vandaan te halen, je in de rolstoel te zetten en met je naar de HAP te rijden. Wat was dat fijn, he snoet?!
De dokter kwam met een kwartiertje en heeft je aandachtig bekeken. Je longen waren gelukkig schoon, dat was voor ons eigenlijk het belangrijkste.
Vanwege je verstoorde ademhaling, heb je niet altijd de kracht, om het slijm goed op te hoesten en loop je het risico een longontsteking te krijgen.
We hebben het over een antibiotica kuur gehad maar besloten nog even te wachten. Dit heeft ook weer allerlei nadelen voor je.
Er werd ons op het hart gedrukt om te bellen, als de situatie ook maar iets verslechterde of als we het niet vertrouwde, ook midden in de nacht.
Wat waren ze aardig, he Fleurtje, die mensen van de HAP!
Je hebt de rest van de dag op de bank gelegen. We hebben je lekker vertroeteld, wat ben je lief!
En nu lig je als een prinsesje te slapen en hopen we dat je snel opknapt. Want ook al ben je het allerliefste patientje ooit, we hebben toch liever ons lekkere lachebekje om ons heen....
Word maar gauw beter, allerliefste snoetepoet en droom maar fijn....
