Logeren?

Vorig jaar, op 22 december schreef ik een blog over loslaten.
Fleurtje had een knuffel, Nijntje, die jaren lang in haar nabijheid moest zijn en die ze steeds minder nodig had en zelfs helemaal heeft losgelaten....

Ik eindigde die blog blog met de woorden:
"Loslaten.... toch wel zielig...
Ik moet er niet aan denken..."

En nu, nu hebben Mich en ik een enorme stap genomen. Voor ons althans....
We hoorden namelijk dat een half uurtje bij ons vandaan, iemand ging beginnen met dag- weekend- en logeeropvang. Speciaal voor kinderen, zo speciaal als ons grietje..
Om ouders te ontlasten...
Gewoon thuis, 1 op 1 aandacht (heel goed geregeld) en lekker meedraaien in het gezin....

Nu gaat Fleur nog steeds eens per maand een weekend bij mijn ouders logeren. En op dinsdagavond.
Dat is al jaren zo en dat is heel fijn. Zo vertrouwd, zo eigen. Mijn ouders passen al vanaf dag 1 op ons meisje. (nou ja, vanaf week 7 ofzo, haha)
Zij zijn meegegroeid in het hele Rett proces en weten precies hoe Fleurtje in elkaar steekt. Dus als ze daar is, kunnen wij echt ontspannen. Hoeven we niet te denken of ze haar wel snappen, of ze weten wat ze moeten doen...
Dit is geweldig en zeker niet vanzelfsprekend. Daar zijn we ons zeker van bewust, nog steeds...

De laatste maanden dachten wij al langer na over een extra logeer adresje. Er komt een tijd dat mijn ouders het niet meer kunnen, de zorg voor Fleur wordt zwaarder en zij worden ouder. Of een van de twee wordt ziek... Daar is nu nog geen sprake van maar je kan toch niet in de toekomst kijken.
Dan is het wel slim om te zorgen dat er meer mensen zijn die Mich en mij kunnen ontlasten en een weekendje de zorg willen overnemen. Want wij vinden het fijn om zo nu en dan eens niet te hoeven zorgen en onze batterij weer op te kunnen laden. Fleur is ons allesie, onze liefste snoet, waar we alles voor doen. Maar de zorg is best zwaar en de nachten zijn nog steeds waardeloos.

Vandaar dat we zijn gaan kijken en praten om te zien of er sowiezo een klik is, met ons maar nog belangrijker, ook met Fleur.
Het eerste gesprek voelde raar, voor mij dan. Ik dacht echt, "wat doe ik hier?"
Mijn meisje uit handen gaan geven, bij een wildvreemd gezin achterlaten? Echt niet! (wie mij kent, weet dat ik Fleur niet makkelijk uit handen geef en overal de controle op wil houden ;-)
Maar het klonk allemaal zo positief en op de een of andere manier ook direct vertrouwd. Hoe gek is dat?
Voor Michel voelde het gelijk goed. We zitten ook erg op een lijn, met dit gezin, dat is wel heel fijn!

Dus zijn we ook begonnen met ons Fleurtje ietsje los te laten, oftewel... anders vast te houden.
Ze is langzaam aan het opbouwen, steeds wat uurtjes daar totdat het vertrouwd genoeg is om eens een nachtje te gaan logeren...
Ons grietje lijkt het leuk te vinden, deelt zelfs al knuffeltjes uit.... Laat zich lekker verzorgen en kijkt blij, als we daar binnenkomen. Ze is dan ook heel erg welkom..

Bij mij komt mevrouwtje schuldgevoel weer om de hoek kijken.
Het voelt een beetje alsof ik snoetje daar dump.. Omdat wij wel eens wat vrije uurtjes willen.
Maar we willen het beste voor Fleur. En de zorg zolang mogelijk zelf doen... dus niet uit huis plaatsen...
Is het dan erg om af en toe hulp te vragen? Om haar af en toe te laten logeren? In een fijn gezin ipv een grote instelling?
Het is investeren in de toekomst, om het nog heel lang vol te houden ons grietje te verzorgen....

Loslaten.... toch wel zielig...
Ik moet er niet aan denken.... ik moet er niet teveel over nadenken... maar ik denk dat het goed is...
Een beetje dan... anders vasthouden...
en alleen zolang Fleur het goed heeft!

Arm grietje

Zaterdagmorgen ging het opeens weer beter met onze snoet..!
Ze was nog wel heel moe maar had geen koorts meer en wilde ook weer wat eten en drinken. Fijn!

Omdat ze niet kan praten is het voor ons altijd maar gokken waar Fleurtje last van heeft.
De koorts is te meten maar verder? Buikpijn? Hoofdpijn? Misselijk?
Het is zo vervelend het niet te weten. Het enige wat we kunnen doen is heeeel lief voor haar zijn, wat Paracetamol geven en goed kijken welke kleine signaaltjes ze geeft. Afgaan op ons eigen gevoel... alweer...

Hoe naar ons meisje zich gevoeld moet hebben, ervaar ik inmiddels zelf. Sinds zondag voel ik me echt beroerd. Fleurtje heeft mij waarschijnlijk aangestoken.
Hoge koorts, misselijk, enorme keel- en oorpijn, pijnlijke spieren en botten en een heel raar gevoel in mijn hoofd, alsof ie ieder moment uit elkaar ploft......

En tuurlijk voel ik me niet fijn maar als ik eraan denk dat mijn grietje dit misschien ook gevoeld heeft, voel ik me nog beroerder.
Dat snoet zo'n keelpijn had waardoor ze niet kon eten of drinken.
Dat wanneer ze wel een hapje nam, zo misselijk werd....
Dat wanneer wij haar optilde, ze een vreselijk raar gevoel kreeg in haar hoofd...
Dat ze van haar ene op andere zij bleef draaien in bed omdat haar lijfje ook zo'n pijn deed...
Wat erg! Hier word ik echt zo verdrietig van.... dit doet zo'n pijn...

Zo'n lief, schattig ding die zich zo ziek gevoeld moet hebben. Dat gaat echt door merg en been...
En hoe liefdevol we haar ook verzorgen, ik vind het te erg voor woorden dat dit meisje niet kan zeggen, hoe ze zich voelt.....

Volgens mij heb ik het al honderd keer gezegd...
wat een k*t syndroom....!