De klossende schoentjes

Augustus 2013:
Er was eens een lief, blond meisje die op een mooie dag bij de orthopedisch chirurg kwam. Voor controle van haar ruggetje.
De dokter zag echter haar poezelige voetjes als eerste en vond een orthopedische schoen noodzakelijk.

Het geheel werd door de fysio van het kinderdagverblijf overgenomen ism de schoenmaker.

Er werd gegipst, gepast, geschaafd, opnieuw gepast en het blonde meisje bleef maar lachen.
Er kwam een donkerblauw paar schoenen maar het blonde meisje kon er niet goed mee overweg. Haar voetjes zakten nog steeds door, ze had drukplekjes en ging heel raar lopen.

De schoenmaker besloot opnieuw te beginnen, nu in de vorm van een proefschoen en dus werd er weer gegipst, gepast, geschaafd en opnieuw gepast.
De stand van het voetje was nu beter maar de drukplekjes bleven. Het blonde meisje heeft dan ook van die hele gevoelige voetjes...
De schoenmaker stelde voor om een afspraak te maken bij de revalidatiearts van de St. Maartenskliniek. Daar werkte hij mee samen. Misschien had deze man een idee hoe nu verder te gaan.

Mei 2014:
Er was eens een lief, blond meisje die, weer, op een mooie dag bij de revalidatiearts kwam. Voor haar voetproblemen.
De dokter zag haar poezelige voetjes en snapte niet waarom er zo'n " zwaar geschut" ingezet werd.
De stand van de haar voetjes was al dramatisch, kon eigenlijk haast niet slechter. Zou ook nooit meer goed komen met een schoen-correctie... De huid was zo dun dat ze altijd last zou houden van drukplekken en omdat het meisje met haar eigen, gewone schoenen veel beter liep werd een orthopedische schoen (voorlopig?) van tafel geveegd.

Hij stelde voor om voor comfort te gaan. Het is nu eenmaal bekend dat het blonde meisje maar heel weinig meters maakt, op een dag. En dat ze die goed maakt met confectieschoenen. Dus waarom dan de hele boel vastzetten in een stug, lomp exemplaar?
Want het leek erop, wanneer het blonde meisje de aangepaste schoenen aanhad, alsof zij op weg was naar de skipiste. Alleen een paar skietjes op haar schouder en een skipak ontbrak nog.
Ze kloste eroverheen, draaide haar benen naar buiten met het lopen, wat niet bevordelijk is voor de stand van haar heupen en haar knietjes.

Juni 2014:
Er was eens een lief, blond meisje, die op een dag bij de revalidatiearts kwam. Met een paar nieuw uitgezochte, stevige sneakers.
Er zou een zooltje in gemaakt worden van plastozote. Een materiaal wat na een paar weken dragen de vorm van de voet aanneemt.
Comfortabel dus, alleen dat. Het meisje wordt iedere drie maanden gezien en haar voetjes worden goed in de gaten gehouden. Zij moet geen pijn hebben bij het lopen, heeft haar mama gezegd.

Het blonde meisje vindt het prima, maakt zich niet druk.
Haar mama is in onzekerheid gebracht.
De een heeft die mening, de andere die... Als ze vijf specialisten op een rij zou zetten krijgt ze waarschijnlijk vijf verschillende adviezen.
Ze volgt dan ook nu gewoon haar hart.

Einde verhaal van de klossende schoentjes.....

Vakantie!

Ik heb nog een hele hoop te vertellen. Maar eerst even dit....

Afgelopen twee weken waren we op vakantie! Rarara.... waarheen? Ja... goed, naar Egmond!
Dit jaar voor het eerst twee weken en wat is dat goed bevallen. De auto volgeladen (heel handig nu, zo'n ruime bus!) en de tijd aan ons zelf.

Opa en oma stonden traditiegetrouw weer een stukje verderop met de caravan. En wij zaten met z'n drietjes weer in het huisje, onderaan het duin. Heerlijk!

Op de heenweg liet ons snoetje na weken weer eens een flinke aanval zien. Die hakte er wel in, ze viel direct in slaap maar gelukkig herstelde ze snel en heeft ze verder geen eentje meer gehad.
Ze was wel heel erg moe, haar oogjes stonden regelmatig flauw en we merken dat ze toch een heel eind inlevert, vooral motorisch gezien.
Het lopen gaat moeizaam, ze hangt naar een kant in  de rolstoel en zit veel voorover gebogen. Toch een zorgelijk puntje..

Ook al was ons snoetje niet vaak uitbundig, genoten heeft ze zeker.
Die pretoogjes als we naar het strand gingen, als ze door oma opgehaald werd om daar een "campingbroodje" te gaan eten, als we gingen spelen met de bal... die oogjes zeiden genoeg. Ze is zo ontzettend lief, leuk en knuffelig.

Dit jaar had oma bij een manege geregeld dat Fleur mocht paardrijden. Een veel groter paard dan haar Berdientje! Maar wat vond ze het leuk, en wij erbij!
Opa kwam weer iedere ochtend vroeg verse broodjes brengen. En appeltaart of een aardbeienslofje. Tjee, wat missen we dat nu...! Maar wel beter voor de lijn, haha..
Ook heeft snoet twee keer een nachtje in de caravan geslapen, het huisje op wielen. Dat was lang geleden, dat ze dat gedaan had. En ze vond het heel normaal, alsof ze daar dagelijks slaapt... lekkere griet.
Het slapen ging trouwens enorm goed. Bijna iedere nacht doorgeslapen en ook overdag nog een uurtje of twee. We denken erover om te verhuizen naar Egmond..... (grapje)
Want eenmaal thuis.... is het weer een ramp(je).

Fleurtje was echt vakantie aan het houden, aan het bijtanken van een jaar school...
En doordat ze iedere dag even een paar uurtjes op het kampeerterrein was, hadden Michel en ik ook even de tijd om te relaxen. Fijn hoor!

Die twee weken zijn omgevlogen. We hadden nog zoveel willen doen...
Maar we hebben erg genoten van het mooie weer en vooral het strand. Op het terras of lekker "picknicken" in het zand. Dat laatste vond ons snoetje ook erg gezellig.
Lekker op de fiets er naar toe, een paar uurtjes met de billen in het zand en dan weer terug om op de grill wat lekkere dingen klaar te maken. Dat is vakantie? Toch?

Pap en mam, hartstikke bedankt voor de gezellige weken. En alles wat jullie voor ons gedaan hebben!
Smak!