Ben zo moe...

Even een kleine update...
De titel is is van toepassing op ons snoetje, maar als de blog over mijzelf zou gaan, had ik 'm ook gebruikt, haha.

Het is wat, met onze snoet. De afgelopen week viel niet mee.
Fleur komt heel erg moe van het kdc. Zit onderweg in de auto te mopperen en weet niet hoe snel ze thuis, naar haar snoezelkamertje moet lopen. 'Laat mij maar liggen', lijkt ze te denken.

In het weekend heeft ze de nachten helemaal doorgeslapen! Dat lijkt fantastisch, maar meestal zit daar wel wat achter...helaas. Of snoet wordt ziek of ze wordt mega druk...
Voor ons vaak geen moment, van de vlag uit. Raar hè, slaapt ze eindelijk eens door, zijn die ouders weer niet tevreden...het is ook nooit goed ;-)

Maar het klopte, Fleur was niet in goede doen. (behalve een momentje bij andere oma, dan)
Ze sliep overdag zelfs uren, dat doet ze nooit.
Zat iedere keer tegen een aanval aan, die dan niet kwam. Had grote pupillen en maakte erg weinig contact. Ze staarde ook regelmatig naar één punt, iets wat we nog niet eerder gezien hebben.

Zondagavond kreeg ze dan uiteindelijk een aanval.
Ze lag al in bed, Michel was bij haar. Ze was zo kwetsbaar en stil. Ongerust gingen we weer de nacht in. Soms ben ik zo bang, dat ze 's nachts er tussenuit piept...
Toen ze zich om 4 uur 's nachts dan ook meldde, was ik eigenlijk blij... ook al heeft ze daarna niet meer geslapen.

Maandagochtend, net voor het opstaan volgde de 2e aanval.
De rest van de dag is ze lekker thuis gebleven. 's Middags hebben we nog even met oma buiten gewandeld, dat vond snoet wel fijn. Maar veel contact maakte ze weer niet..
Inmiddels bleef ze zo afwezig en naar dat ene punt staren, ik wist even niet wat ik er mee moest. De onrust stak ook weer de kop op, wat bij haar hoort, na een aanval.

In slaap komen lukte dan ook niet, wat was ze druk. Hijgen, hijgen en natte handjes.
Ik heb haar om 20.15 uur bij mij in bed gepakt. Het lukte me niet haar de rust te geven.
Een uur later kreeg ze weer een aanval en viel daarna in slaap. Arm grietje, wat had ze het zwaar.
Fleurtje werd  om 1.00 uur weer wakker en direct begon de onrust weer.
Geen contact, hijgen, grote pupillen en mega veel spanning in haar lijf.
Helaas heeft ze de rest van de nacht niet meer geslapen...

Dinsdag en woensdag mocht ze bij opa en oma logeren! De lieverds!
Ze was nog wel onrustig maar heeft geen aanvallen meer gehad.
Ik heb hier lekker even kunnen bijslapen en vanmiddag haal ik mijn snoet weer lekker op.
Even knuffelen, hoor! En hopen op betere tijden...

Met de neus in de boter

Mich en ik zijn een lang weekend naar Egmond geweest. Lekker saampjes, in het huisje onderaan het duin. Uitslapen, rustig ontbijten, even langs de zee lopen, warme chocomel drinken, hapjes halen, filmpjes kijken...kortom quality time!
Zaterdag heen en dinsdag weer terug.
Fleurtje mocht bij opa en oma logeren. Lief hè?!

Dinsdag op de terugweg, hebben we ons snoetje opgehaald, van het kinderdagcentrum. We parkeerde de auto en zagen haar al zitten, door het raam van het schooltje.
Snoet had ons door, we zwaaiden naar haar en een grote lach kwam op haar gezichtje. Ze was blij ons te zien en thuis kregen we steeds maar knuffeltjes van haar. Ze is zo lief!
Het was heerlijk om weer even niet te zorgen... maar het was ook heel fijn om weer met z'n drietjes te zijn. Lekker thuis keutelen, heel veel knuffelen, ja heerlijk hoor!

Snoetje kwam moe van school en had veel ademstops.
Ze wilde al vroeg naar bed. Heeft zelfs de HELE nacht doorgeslapen, tot 6.30uur.
Toen Michel haar gisterochtend bij mij in bed legde, krulde ze zich op en viel weer lekker in slaap. Saampjes tot 8.45 uur!
Ik genoot van dat lieve poppie. Vandaag was ze vrij, dus dat was gezellig. In de loop van de ochtend wilde ze weer slapen, nou hopla, samen in het grote bed. Twee uurtjes hield ze dat vol.
Toen vertrouwde ik het niet meer. Zoveel ademstops, zoveel slapen... gaat dat goed?

Nee dus, terwijl ik in de middag samen met Fleur boodschappen wilde doen, kreeg ze een mega aanval. In haar rolstoeltje, aan het eind van de straat.
Ze was heel blauw en slap, hing naast haar rolstoel, voorover met haar armpjes langs de wielen.
Oei, hier schrok ik toch wel van. Haar aanvallen worden heftiger..

Ik ben zo snel mogelijk terug gelopen, ondertussen haar lijfje tegen houdend. Snel met de rolstoel naar haar snoezelbedje gereden, en haar daar lekker neergelegd. Toen ik terug kwam van de jassen ophangen, was ze al in dromenland. Zo klein, zo witjes, zo kwetsbaar...

Gisteravond en vannacht was ze onrustig, als reactie op het aanvalletje en het slapen..
Ze heeft vanaf 22.00 uur bij mij in bed gelegen. Mich was weer verbannen naar een ander bed.
Maar alles voor het goede doel... ons snoetje het zo comfortabel mogelijk maken...

Echt meedoen...

Die Fleur van ons. Wat een tutje is het...

Zoals veel van jullie weten, rijdt ze wekelijks op Berdientje. Ze gaat daar dan heen met opa en oma.
En Loes komt speciaal voor haar naar de manege, om haar te begeleiden. Met z'n allen lopen ze dan een uurtje buiten, over de landweggetjes. Heerlijk vindt snoetje het!
Maar in de winter is het te koud. Fleur zit natuurlijk stil op Berdientje, en de koude wind maakt het voor haar niet fijn.
Iedere winter stoppen ze dan ook een tijdje, totdat het weer lekker buiten is...

Maar dit jaar liep het anders. Fleur had al een aantal keer een rondje in de binnenbak gelopen.
En vond het erg leuk wanneer er andere pony's met kinderen rondliepen. Ze had echt aandacht voor de anderen en genoot daar zo van.
Ze hadden toen bedacht, dat Fleur in de winter anders gewoon met de les mee kon doen. Een beetje aangepast natuurlijk, daar zorgde Loes dan wel voor.
In galop gaat ze (nog ;-)) niet en springen zit er ook niet in...
Maar meedoen mocht ze! En leuk dat ze het vond!

Nou, dat wilde deze trotse mama wel eens bekijken. Dus gewapend met fototoestel, naar de manege. Stiekem maakte ik de foto's, snoet mocht me niet zien, anders wilde ze waarschijnlijk van de pony af...
En daar ging ons tutje, hoor. Keurig rechtop, in de groep, Loes erbij en lopen maar.
Het was zo leuk te zien.
Als ze langs de "juf" kwam, kreeg ze net als de anderen, ook een complimentje. Dan groeide ze gewoon!
Als ze op een rij moesten staan, sloot Loes met Fleur gewoon aan. Als ze over een balk moesten stappen, deden ze dat ook.
En waren er dingen die snoet niet kon, dan liepen ze gewoon even hun rondje door de bak.

Wat ontzettend lief van de baas van de manege, die dit toch mogelijk maakt.
Van Loes, die haar een momentje meeneemt in het "gewone" leven.
Die ons Fleurtje even één van de groep laat zijn.
Wat moet dat machtig mooi voor snoetje zijn.

En voor ons! Wat zijn we weer allemaal trots!