Vlinders

Ik kreeg een telefoontje, vorige week. Sinds die tijd heb ik wat vlinders in mijn buik.
Of vlinders? Het zijn wat zenuwachtige kriebels. Vlinders heb je alleen bij leuke dingen, toch?

Volgende week komen ze namelijk Fleurtje's rolstoel brengen. Haar eerste echte rolstoeltje.
Ons kleine meisje wordt groot, past niet meer in de kinderwagen. Oftewel hoort niet meer in een kinderwagen (volgens ons dan...), want deze kon nog een maatje groter geleverd worden.
De passing, het uitzoeken, het was allemaal geen probleem.
Ik was er, net als Fleur, aan toe. Ik zag, en zie nog steeds, alleen maar voordelen.

Maar dat telefoontje hakte er toch wel in. Fleur in een rolstoeltje.
Nu gaat het echt gebeuren.
Echt gehandicapt! Echt groot! Echt weer iets afsluiten.

Jammergenoeg zijn het geen vlinders, in mijn buik, maar gewoon zenuwen.
Het toeval wil, dat ze wel op de spaakbeschermers staan. Leuk, he?

 

 

 

Onrustig

Ik had even een blogdip... geen puf ...

De avond dat Michel terug kwam van wintersport, ging ons snoetje helemaal uit haar dak. Ze is nog nooit zo blij geweest, hem te zien!
Twee avonden heeft ze als een roosje geslapen, jaja pappie was weer thuis. Helaas was het van korte duur...

Al twee weken is ze onrustig, heeft veel spanning in haar lijfje, eet slecht, heeft regelmatig een angst-aanvalletje (uit het niets schrikt ze dan... ook van niets...krijgt dan grote angstige ogen en gaat trillen) en slaapt slecht.
Inslapen duurt lang en ons moppie is vroeg wakker, vier uur of vijf uur of een hele nacht....
En ondertussen is ze zo moe, heeft donkere kringen onder haar oogjes en wil eigenlijk van alles niets.
Kleine snoet, ze heeft het weer zwaar.

En wij dan eigenlijk ook wel een beetje. Als ze eerder wel eens vroeg wakker werd, kwam ze naast me in het grote bed liggen. Lekker rustig dvd kijken (en ik deed dan m'n oogjes nog wel eens dicht) of als het lukte nog even doorslapen, in mijn armen.
Maar nu is er zoveel onrust, ze hijgt, moppert en wringt contant met haar kletsnatte handjes.
We willen haar zo graag helpen, proberen van alles, maar het heeft geen effect. We kunnen het niet doorbreken. Het put je uit, door slaapgebrek maar zeker ook door die machteloosheid.

Vandaar die blogstilte.
Ik hoop dat het gauw weer goed gaat met snoet. Dat het wat rustiger wordt in haar koppie en lijfje.
En dat we dan weer van die stralende lach kunnen genieten.
Ons kleine, grote meisje toch....

Pa...ppaaaa...

Na 12 dagen ziek thuis geweest te zijn, is Fleurtje gisteren weer naar schooltje gegaan. Ze had er weer zin in en volgens de leidsters, had ze steeds zo'n snoetje getrokken van "zien jullie wel, dat ik er weer ben!".

Fijn dat ze, wat dat betreft, weer opgeknapt is. Want er speelt nog iets...
Fleur is een beetje verdrietig. Ze mist iemand...
Mich is vorige week donderdag naar Oostenrijk vertrokken. Met 5 mannen de skipiste (of de apres-ski bar?) onveilig maken. Zoals ieder jaar, even een paar dagen genieten.

Het is altijd goed gegaan. Je kan Fleur goed uitleggen wat er gaat gebeuren en volgens ons begrijpt ze het dan ook wel vaak. De eerste dag is het dan moeizaam, daarna is het dan ook snel weer goed.
Maar dit jaar niet.
De laatste weken is het toch al papa voor en papa na... Ze heeft dat woordje nog nooit zo vaak gezegd. Ze glundert als hij 's avonds thuis komt van z'n werk. Hij is degene die haar naar bed moet brengen.
Zo leuk te zien dat ze zo gek op 'm is...!

Maar nu heeft ze al dagen verdriet. Ze mist hem echt.
Overdag gaat het prima, vraagt ze af en toe eens "Pa...ppaa?"
Maar 's avonds bij het naar bed brengen gaat het mis. Het duurt lang voor ze in slaap valt. Telkens weer dat woordje Papa.. achter elkaar door. En als ze dan in slaap valt is ze na een klein half uur weer wakker en begint het hele circus opnieuw.
En zo komt het dat ze al vanaf donderdag bij mij in bed slaapt. (en 2 nachtjes bij oma, om mij te verlichten en omdat ik zelf koorts kreeg)
De nachten zijn onrustig, ze slaapt licht of niet.

Arm troeltje. Wat ik haar ook vertel, hoe we de nachtjes ook aftellen, het helpt niet.
Gisteravond en vannacht moest ze zelfs echt huilen. Dikke tranen gleden over je wangen.
Klein schatje, je hebt het zo zwaar, zo zonder je papa. Waarom begrijp je nu niet dat hij echt wel terugkomt?

Wat zal je blij zijn, kleine troel... Verheug je er maar alvast op!
Want vanavond is jouw papa er weer, en kun je weer fijn met hem knuffelen.
En hou 'm dan maar goed vast, hoor Fleur!