Bijzondere ontmoeting

Ha Fleurtje,

Ik zou nog een stukje schrijven over onze bijzondere ontmoeting. Ruim een week geleden kwam Nathalie, een Rettmeisje van 12 jaar, samen met haar familie bij ons langs. Het was een hele fijne middag. We hadden jou al een paar keer gezegd dat ze zouden komen. Toen het eenmaal zover was, vond je het wel spannend. Die vreemde gezichten en die aandacht. Je had even tijd nodig om te wennen, maar na een half uurtje ging je dan toch contact maken. Even stiekum naar de papa van Nathalie gluren en haar broertjes in de gaten houden. Die liepen in en uit naar de tuin, dat vond jij wel grappig. Toen de voetbal tevoorschijn kwam moest je zelfs even lachen om ze. Het was leuk te zien dat Nathalie en jij veel op elkaar leken. Samen lekker "snaaien" en tv kijken. Het Zandkasteel en Dirk Scheele. Samen druk met de handjes, ieder op jullie eigen manier. Samen op de grond zitten, jij op je billen en Nathalie op haar knieën. En voor de foto ook nog even naast elkaar op de bank. Daar hadden jullie even contact met elkaar. Zo leuk te zien! Nathalie is een schat, haar broertjes zijn ontzettend lief en haar ouders hele fijne mensen.

Voor onszelf was deze ontmoeting best wel spannend. Een Rettmeisje van die leeftijd zien we niet vaak en zo uitgebreidt. Uit de verhalen over Nathalie en hoe ze hier zat, maakten wij op, dat jullie erg veel op elkaar lijken. Qua bouw, allebei zo tenger en vaak ook in jullie doen en laten. Zo hebben wij een beeld gekregen, hoe jij over een jaar of 7 zou kunnen zijn. En dat viel ons zeker niet tegen! De toekomst is toch iets waar je steeds een beetje tegenaan hikt...
Toen we 2,5 jaar geleden de diagnose kregen, probeerde we ons voor te stellen hoe het zou zijn als jij 5 jaar zou worden. En nu ben je bijna 5 en vragen we ons geregeld af, wat nu als je 10 of 12 jaar zou zijn? Zouden we je dan nog lekker op schoot kunnen nemen, of tussen ons in op de bank? Hoe ziet dat eruit, als je niet kunt lopen en alleen op de grond kunt zitten? Dat er een rolstoel in huis komt? Dat je niet kunt praten, maar we wel je oogjes kunnen lezen?
Nou, dat antwoord hebben we... Dat ziet er net zo geweldig uit als nu!!
Je zult groter worden Fleur, maar verder blijf je gewoon ons lekkere moppie!!

Plons in de pies

Fleurtje gaat om de week zwemmen met haar klasje van het kinderdagcentrum. Haar opa en oma werken al bijna 2 jaar als vrijwilliger, op deze zwemochtend. Eentje zwemt met Fleur, de ander met een "klasgenootje". En halverwege ruilen ze van kindje, want natuurlijk willen ze beiden met Fleur zwemmen en spatteren. Fleur geniet en vindt het heerlijk en haar opa en oma genieten net zo hard! Vol verhalen komen ze weer thuis, zo leuk te horen..

Toen Fleurtje kleiner was en nog wat meer praatte, noemde ze het zwembad: "de Pies". Daarachteraan zei ze dan ook nog "plons". Ze is gek op het zien van water. Dus steeds als we een zwembad of plas zagen riep ze "Pies!, Pies!". Al roepend en met grote houterige stappen, stevende ze dan aan onze hand op het bad af. Een vreemd tafereel voor de omstanders. Plons in de pies, waar heeft ze het over...?